slageriidentjS
Zicht op Haringcarspel
Hulp
Als de bel ging moest je naar de winkel, maar het
gezin ging ook gewoon door. De moeder van Gre
kwam regelmatig helpen en vooral tante Jans, een
tante van Piet, was een grote steun voor het gezin.
Zelfs als er met een kind een bezoek aan het zieken
huis moest worden gebracht ging tante Jans mee, want
Gre moest in de winkel blijven. Dat heeft nooit voor
problemen gezorgd, we vonden dat heel gewoon en
de kinderen waren erg gek op haar.
Vader en moeder aan de snijmachine.
Om bij te blijven werden er regelmatig cursussen
gevolgd, want ook in de wereld van vlees bleven de
ontwikkelingen doorgaan.
Rustiger aan doen
In december 1990 werd de winkel gesloten, het was
mooi geweest! Bewust werd voor de kerst gestopt,
want die nachten doorwerken, dat kostte zoveel ener
gie, dat werd echt te gek! De kinderen waren uitge
vlogen en hadden hun eigen studies en werk gekozen
en het was prima zo.
Er waren in die tijd twee slagers, in Kerkbuurt was Jan
Schilder een goede collega waar regelmatig contact
mee was. Bij de klanten was het de gewoonte om de
ene week bij Jan en de andere week bij Piet hun
bestelling te doen. Toen Jan aangaf te willen stoppen,
heeft Piet de boel overgenomen en is hij gestopt met
rondvragen, daar was toen geen tijd meer voor. De
winkel werd verbouwd en de mensen belden de lijst
door of brachten een briefje.
29 december 1990
Piet sluit voor de laatste keer de deur.
Sinds die tijd genieten ze volop van het leven, hebben
prachtige reizen gemaakt en doen het nu wat rustiger,
alhoewelelke dag wordt er gewandeld en in de
zomer gezwommen in het bui
tenbad! Verder alles in en om
huis. Vervelen? Nee hoor!!!
Heel dankbaar zijn ze dat ze nog
zo gezond zijn, "wat hebben we
daar geluk mee" aldus het stel.
En zo is het.
De laatste dag. Piet en Gre
voor de winkel met dochter Ingrid.
december 2018
