De week door
's Maandags was Piet, samen met een collega uit
Oudkarspel, al voor 6 uur op de brommer in Alkmaar
om een koe te kopen, want hoe eerder je er was, hoe
meer keus je had en je wilde toch de beste!
's Middags werd het dier afgeleverd door de plaatse
lijke veerijder Jan Stoop en konden de collega's samen
beginnen met slachten. Dat slachten moest je samen
doen, want een koe weegt nogal wat en dat kon je
onmogelijk alleen. Op de dinsdag werd het dier uit
elkaar gehaald om het vlees rustig wat te laten bester
ven, want volgens Gre is het vlees niet eens lekker om
het gelijk te eten. Ambachtelijk was het juiste woord,
want alles werd zelf bereid. Rosbief bijvoorbeeld werd
gewoon in eigen keuken gebraden door moeder de
vrouw en Piet maakte weer andere dingen zoals wor
sten. Die worsten werden op woensdag gemaakt en
om een uur of 7 kwamen er dan al klanten om warme
worst. Zo had elke dag een vast patroon.
Woensdag.
Zoals tegenwoordig, had je ook in die tijd op woens
dag gehaktdag waar grif gebruik van werd gemaakt.
De keuzes waren vroeger veel beperkter dan nu. De
mensen hadden vaak geen geld om elke dag een stuk
vlees te eten. De gezinnen waren groter en bij velen
kwam er zondags een stukje vlees op tafel en op
woensdag een gehaktbal.
Eerst op de fiets en later op de brommer ging Piet
altijd te rondvragen bij de klanten en maakte hij hier
en daar een praatje. De bestellingen werden klaarge
maakt en later thuis afgeleverd.
Een leuke anekdote is dat op een morgen in alle
vroegte de verspreider van De Telegraaf, die de kran
ten bij de bezorgers bracht, de winkel in stapte. Hij zei
"slager, ik ben zo miers, mag ik een stuk worst van je",
en dat mocht natuurlijk. Sinds die tijd kwam de man
elke week om worst. Jarenlang zijn ze in de kennis
gebleven, ze kwamen zelfs bij elkaar op visite. Het
echtpaar had geen kinderen en vonden het prachtig als
ze konden genieten van de meisjes. Toen de jongste
dochter werd geboren en ze peter en meter mochten
zijn waren ze zeer vereerd.
Bidden
Vooral voor de feestdagen was het echt enorm druk in
huize De Nijs, dan moest menig nachtje worden
doorgewerkt om alles klaar te krijgen.
Op een keer voor de kerst toen
eindelijk alles klaar was en toch
de nachtmis moest worden
bezocht, zat Gre te slapen onder
de droogkap, het haar moest
ook nog in de krul. De nacht
mis maar gelaten voor wat het
was en lekker naar bed "want ik
had zeker de preek gemist"
aldus Gre.
Nou gaat het verhaal dat wer
ken ook bidden is, dus wat dat
betreft hebben ze hun steentje
wel bijgedragen!
In 1933 was de straat al verbeterd. Een koe die moet worden
geslacht. De transportfiets waarmee de bestellingen werden
weggebracht tegen het hekje. Rechts het nieuwe café van Gert
Sneekes, zijn oude café was rond 1930 door blikseminslag
verbrand, toen tegenover café De Vriendschap in Tuitjenhorn.
Zicht op Haringcarspel
Cursus garneren.
december 2018
