Sinterklaas in oorlogstijd
Door: Jaap Smit
Kees Smit (1924) trad niet lang na de uloschool in Schagen op
het postkantoor aldaar in dienst van de PTT. Hij stapte in de
voetsporen van grootvader Arie en onze vader Jacob. Samen
waren ze als brievengaarder, kantoorhouder (postkantoor
Dorpsstraat B79 naast de kerk) en directeur bijna een eeuw aan
de PTT verbonden, zoon Frank houdt de band nog aan bij
KPN. Van mei 1943 tot begin 1945 werkte hij in het kader van
de toenmalige Arbeitseinsatz verplicht bij de Duitse Bundespost.
Dankzij de plaatsing op het spoorwegpostkantoor in Osnabrück
kwamen zijn brieven naar Dirkshorn snel over.
Na de vele bombardementen op de stad met langdurig verblijf
in de schuilkelders ontvingen wij regelmatig een Eilnachricht
als levensteken. Zijn ruim 50 uitvoerige brieven zijn bewaard
gebleven. Hierna volgt zijn brief van 5 december 1943 waarin
hij, zoals in het ouderlijk huis gebruikelijk, bij de sinterklaasviering ook toen een rijm maakte.
Lieve Vader, Moeder, Piet en Jaap,
Hier ga ik jullie wat schrijven,
voor mijn eerste buitenlandse St. Nicolaasavond
en ik hoop, dat her er bij één zal blijven.
In de eerste plaats maak ik het nog goed, wat ik ook van jullie vermoed.
Er zal dit jaar wel niet veel meer aan worden gedaan,
maar 't is zonde om zo'n dag ongemerkt voorbij te laten gaan.
Daar er echter nergens veel is te krijgen,
zal het wel bij een eetavond blijven.
Ik heb dan ook nog wat bij elkaar weten te scharrelen,
al is het niet veel meer dan deze lekkere barrelen.
Ik zie vader al klaar met z'n handen,
die zal gauw een hebben tusschen z'n tanden.
Moeder zal ook wel zeggen met brede lach dat is weer een boffie,
nu hebben we tenminste weer suiker in de koffie.
Verder is het niet zo gespecialiseerd,
doch de bedoeling is goed en niet verkeerd.
Het pakje zal ik verzenden per spoorwegen,
als 't er dan binnen een paar dagen niet is, valt 't mij tegen.
De brief van Jorden is zeker wel gekomen,
en daaruit hebben jullie wel de bijzonderheden vernomen.
't Is vandaag Zondag, reuze slecht weer,
dus waarschijnlijk geen dag voor gebombardeer.
De eerste twee weken na mijn verlof heb ik met al dat gekuur,
alarm gehad gedurende 28,45 uur.
Wat is Berlijn toch reusachtig gebombardeerd,
dan word ik liever op een glaasje wijn getrakteerd.
Deze week is rustiger, Freek en ik zijn alleen, dat kan je best merken,
maar Zondag komt Jorden het tweetal weer versterken.
Dus ik ga eindigen en wens jullie allen een gezellige dag
en zal hopen dat ik het de volgende maal onder betere omstandigheden
IN NEDERLAND over doen mag.
Osnabrück, 5 december 1943
KEES
Zicht op Haringcarspel
december 2018
