Zicht op Haringcarspel
om in plat Haags te zeggen: "Chauffeur, je rêid als
scheermes zag." Na het wegvaren in de ochtend
mochten wij gaan slapen, met tot gevolg, dat ik het
middagmaal heb overgeslagen en even voor zes uur
wakker werd.
Ook gebeurde het dat ik een officier die een
weekeinde vrij had, naar Tretes bracht en dan zelf ook
in het vakantiehuis aldaar verbleef. Zo ook in 1948,
een week voor de tweede politionele actie. Tijdens de
middagmaaltijd in de grote zaal zag ik een soldaat die
mijn richting uitkeek en die ik herkende als Gerard
Buren uit Zijdewind.
Die paar dagen hebben wij samen opgetrokken.
Hij vertelde, dat zijn broer Nico ook in Soerabaja
in de Kromhoutkazerne lag, met hem had ik op de
ambachtsschool gelopen. Afgesproken, dat ik hem
zou opzoeken, maar daar kwam de eerste weken niets
van. Nadat de politionele actie gestopt was, kreeg
ik bericht van mijn ouders dat Gerard bij die actie
gesneuveld was.
Meteen heb ik aan de transportofficier verteld wat
er aan de hand was en kreeg ik een rijopdracht naar
de Kromhoutkazerne. Ik meldde me bij de wacht en
vertelde waarvoor ik kwam. Deze vertelde toen dat
als ik heel hard reed ik hem misschien net kon zien
opstijgen daar hij nu naar huis ging met het vliegtuig.
De commandant
Het is echter één keer gebeurd dat ik toegewezen werd
aan de commandant van de Van Galen, overste Cocks.
Iedereen had een hekel aan deze man, ik had nog nooit
voor hem gereden. Onze transportofficier zei tegen
me "jij moet deze keer voor hem rijden maar denk er
om, jij bent de commandant op jouw auto en hij is
het op zijn schip". Het was namelijk zo, dat hij altijd
zelf wilde rijden, terwijl het niet mocht. De andere
chauffeurs lieten dat toe, maar onze transportofficier
had al vaak gezegd "niet doen". De commandant
kwam de loopplank af nadat ik me gemeld had en
zei: "geef me de sleutels". Ik zei hetzelfde wat onze
transportofficier had gezegd "U is commandant op
uw schip en ik ben het op deze auto". Het bleef even
stil en toen ontplofte de man bijna! Ik bracht hem
thuis, waarna ik vroeg of hij me nog meer nodig had.
"Jij blijft hier staan, want je staat vierentwintig uur
tot mijn beschikking". Ik wil graag eerst wel even
eten zei ik, "daar heb ik niks mee nodig, je blijft hier,
anders wordt het krijgsraad". Ik dacht, we zien wel
hoe dit afloopt, ik ga naar de transportofficier en leg
het verhaal aan hem voor. Ik kreeg een pluim en hij
zei, ga maar eten en meld je dan maar bij hem maar
maak je geen zorgen. Ik terug naar hem en meldde
me weer, een tirade en dreigen met krijgsraad! Je kon
hem aan het andere einde van de stad horen. Na een
uurtje voor het huis te hebben gestaan kwam er een
maat van me met een jeep aanrijden. Ik zei, "wat kom
jij hier doen?". "De commandant mag zelf rijden
voortaan, maar dan met een jeep" zei hij. Toen kon je
hem in de hele archipel horen!!! Wij gingen blij naar
de kazerne, wij waren van hem af!
Op de bus
Voor mij was na deze verwikkelingen het leuke van het
rijden met deze auto er af, dus vroeg ik overplaatsing
op een bus. De rest van mijn tijd in Soerabaja heb ik
dus op een Chevrolet bus gereden.
Elke morgen was de eerste dienst, personeel ophalen
uit de stad. Een ritje van ongeveer 30 km heen en
terug, iets wat zich om ongeveer 1 uur herhaalde door
het personeel terug naar huis te brengen.
april
2015
