Békering
auto. Als de aanstaande vader me 'op de fiets' kwam
halen, bleef ik er meestal tot de baby er was, anders
blééf hij fietsen, zeker als de afstand wat groter was.
Bovendien gaf het de aanstaande moeders rust als ik er
was. Ik was veel aan het breien om maar wakker te
blijven. De meeste vrouwen bevielen in hun eigen
bed, waaronder 'klossen' geplaatst waren, zodat het
bed wat hoger kwam te staan. In Warmenhuizen heb
ik heel snel mijn kleine autootje moeten inruilen. Hij
was te licht voor de open, winderige omgeving, zó
erg, dat ik bij tijd en wijlen bijna van de dijk of de weg
waaide!
Jongen of meisje?
De medische indicatie om in het ziekenhuis te beval
len was heel streng. Er waren maar twee gynaecologen
in die tijd, één in het Sint Elisabeth ziekenhuis en één
in het Centraal ziekenhuis. Deze artsen werkten ieder
met één assistent. Echoscopie bestond in mijn tijd nog
helemaal niet, hooguit bij twijfel een foto na de
zevende maand of als het misschien een tweeling zou
kunnen zijn. Toen de echo eenmaal ingevoerd was,
werd er in de begintijd enkel een echo op indicatie
gemaakt. Van 'pretecho's' hadden we nog nooit
gehoord! Nu blijkt dat er geen nadelige gevolgen zijn,
worden er in het begin van de zwangerschap echo's
gemaakt om de precieze duur vast te stellen. In de 14e
week wordt er gekeken naar eventuele afwijkingen
van de vrucht en later naar de groei. Geen mens wist
vroeger wat het kind zou worden, een jongen of een
meisje, dus rustig afwachten tot de baby werd geboren,
was het enige wat de ouders konden doen.
Terug naar het ziekenhuis
Wij, als verloskundigen, konden enkel op onze handen
en intuïtie vertrouwen. Ook de indicaties voor een
ziekenhuisbevalling zijn sterk verruimd en nu kunnen
vrouwen ook vrijwillig de keuze maken om in het
ziekenhuis of thuis te bevallen. Allemaal veranderingen
ten goede. De mobiele telefoon is ook een uitkomst,
daarmee ben je altijd bereikbaar. Ik zie het er wel van
komen dat thuisbevallingen in de toekomst helemaal
zullen verdwijnen, misschien worden ze zelfs wel ver
boden.
De gezinnen waren vroeger veel groter. Een dertiende
kindje in een gezin zal je nu niet meer tegen komen.
Met de komst van 'de pil', werden de gezinnen
steeds kleiner, ook daar zijn veel veranderingen
waarneembaar.
Ongeveer 5000 kinderen heb ik in al die jaren mogen
helpen op de wereld te zetten. Toch zijn thuisbeval
lingen voor mij altijd mijn mooiste en intiemste
geweest. Het belangrijkste is altijd gebleven: het geluk
en de dankbaarheid van de moeder om na alle pijn en
ongemak haar kindje in haar armen te houden.
Ondertussen ben ik alweer 20 jaar gepensioneerd,
maar het is een mooie tijd om aan terug te denken!
Door Kees deWildt
In een vorige 'Zicht' schreef mijn nicht Willy Kok over mijn moeder, Marie Tesselaar, die
herinneringen ophaalde uit de periode 1917-1946. In dat interview stond onder andere; "Eén
keer per jaar haalden we alle opgespaarde spullen op voor de bekering??? op Koninginnedag"
Die vraagtekens wil ik hierbij proberen in te vullen.Vooral omdat er, toen ik tussen 1960 en
1963 op Kalverdijk inwoonde bij ome Siemen en tante Trien, in het vroege vooijaar ook hout,
koolstronken (strukken) en alles wat kon branden werd gesprokkeld voor zo'n bekervuur.
Om te beginnen de uitspraak. Met bekering
wordt hier niet bedoeld; mensen overhalen zich aan
een bepaald geloof te verbinden. De klemtoon ligt
op de eerste e, je spreekt het dus uit als Békering,
Békeren of Beekeren, en deze woorden hebben alle te
maken met het vreugdevuur.
De traditie van vreugdevuren is in alle streken van
Europa terug te vinden. Op le of 2e paasdag (soms op
'stille zaterdag') worden op veel plaatsen vuren ontsto
ken van bijeen gesprokkeld hout, takken, grof vuil en
huisraad, de zogenaamde Paasbulten. In Nederland zie
je deze Paasvuren voornamelijk nog ten oosten van de
lijn Leeuwarden - Meppel - Amersfoort - Eindhoven.
mei 2013
3
Zicht op Haringcarspel
