Zilveren huwelijk Zo waren we in 1955 al vijfentwintig jaar getrouwd. We hadden een goed jaar gehad en ik was in 1954 nog vier maanden aan het werk geweest bij de Hoogovens, dus die mensen kwamen ook op de receptie en hadden een prachtig cadeau meegebracht. Het feest was in de Lindeboom en het was vol en erg gezellig en een goede bediening. Leny was met Jaap in de weer en Gerda onze oudste dochter had er ook al veel gehad en dacht dat ze de goeie nu ook had, dus die wilde ook van de baan en belandde in een woonschip. Over de vijfentwintig jarige bruiloft weet ik maar weinig te vertellen en zodoende staat hij niet op de goede plaats want het was voor de bruiloft van Jaap. In 1958 ging Gerda, de tweede, in het huwelijksbootje op 30 oktober in Warmenhuizen. Het begon heel plechtig met een mis met drie heren. Een broer van de bruidegom was Jezuïet en gaf les in Delft aan de hogeschool en zou over een paar jaar priester gewijd worden, dus assisteerde hij bij zijn broer's trouwmis, een hele eer voor hem. Gerda's man was verkoper bij een grote firma in Schagen, er was dus brood op de plank, zoals die oudjes dan vertelden, maar hij ging na een jaar verhuizen en nam de woning mee naar Delft, waar hij na veel geharrewar toch aan de kade een ligplaats kreeg omdat zijn broer daar ook was en kreeg nogal eens visite voor zijn geleerde broer. Maar Delft was ook niet blijvend. Als je jong bent denk je dat was toch beter geweest en verhuisde na de boot goed te hebben verkocht naar Blokker en begon daar een eigen winkel, dat zou hem wezen. Maar na een paar jaar kwam daar de klad in, de supermarkten namen veel klanten over en de kleine zaakjes kort bij de stad gingen er allemaal aan. Meer trouwplannen Bertus had een vaste aanstelling gekregen bij de posterijen en had ook trouwplannen. Een grietje uit Kalverdijk, een paar jaar jonger en iets preuts stond hem wel aan. Toen kwam er een kink in de kabel, want hij had het aan zijn maag en moest naar het ziekenhuis om geopereerd te worden. Begin december was hij weer thuis maar zei, ik geloof dat het nog niet goed is, want pijn voel ik nog. Dan maar eerst trouwen, een huis was er en op 30 december ging nummer drie de laan uit. Op Tuitjenhorn was het feest en we hebben het er ook goed van genomen. Er waren jongelui die te diep in het glas hadden gekeken en die hadden er de laatste uren niets aan, want ze waren erg ziek. Maar één ding, het was hun eigen schuld, en dat plaagt soms vele mensen. Op vier januari ging de pas getrouwde man weer naar het ziekenhuis en werd nogmaals geopereerd en toen was het voor elkaar hoor. Het stel was meer dan goed tevreden op Kalverdijk, maar als het zo mooi is komt er altijd wat en na een paar jaar kreeg Bertus een benoeming op Schoorl en ze gingen meteen verhuizen. Toelichting door de familie Dit verhaal of levensbeschrijving eindigt wat abrupt. Als reden hiervan dient u te zien dat Antoon Spaansen zijn verhaal aan het papier heeft toevertrouwd naar zijn visie zoals hij het beleefd heeft. Het is door hem in een lange winter geschreven op blocnotevelletjes en door een kleindochter overgetypt met een schrijfmachine. Antoon Spaansen is in 1991 overleden. Voor de verkaveling, Dorpsstraat met linksboven Oud Wulpendorp. -24-

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Zicht op Haringcarspel | 2012 | | pagina 26