buiten het kamp. De werkzaamheden van Anna Bakker schijnen beperkt te zijn geble ven tot de naaikamer. Jo Nolet bracht haar maand gijzeling door in de Bekleidungs- kammer. Bij Jo Bes heb ik geen andere ob servaties van Anna Bakker aangetroffen dan een algemene. Wanneer hij de aller laatste transporten van gevangenen be schrijft op 11 of 12 september 1944, blijken er in het kamp alleen nog gijzelaars over te blijven. "De vrouwelijke gijzelaars mochten terug naar hun woningen, de mannen moesten nog een paar dagen blijven om daarna ook naar huis te mogen." Tot deze vrouwelijke gijzelaars moet Anna Bakker hebben behoord. Anders dan ik altijd heb gedacht, heeft mijn grootmoeder op de dag van haar vrijlating niet ook de plaats Vught verlaten. Toen een auto met luidspreker in het centrum van Vught aan de burgerij vroeg om zorg en onderdak te bieden aan deze plotseling vrijgekomen groep gijzelaars, besloot de familie Van Gooi om Anna Bakker in huis te nemen. Dochter Jet van Gooi wist het nog precies, toen ik haar telefonisch sprak op 12 oktober 2011. Zij was destijds twintig jaar. "We gingen naar het nonnenklooster waar ze waren terechtgekomen, en kozen haar toen uit, dat oude mensje." Het was een grote verrassing Jet te spre ken. Ik had nooit gedacht nog eens iemand aan de lijn te krijgen die in Vught mijn grootmoeder heeft geholpen direct na haar vrijlating. Evenmin had ik gedacht dezelfde dag ook nog eens te spreken met een ach terneef van mij, ook Siem Bakker geheten, die namens zijn Tante Anne' het gezin Van Gooi in Vught bolletjes kaas en boter, plus koffie en thee kwam brengen. Uit dank baarheid voor wat deze mensen voor haar hadden gedaan. Het was op 11 of 12 september 1944 dat ze met tweehonderd andere gijzelaars, zoals achterneef Siem me zei, "Kamp Vught werd uitgezet". Daar stonden ze dan op straat. Dankzij Jet van Gooi kan ik me nu voorstel len hoe het verder is gegaan. Een 'omroep- wagen' reed door het centrum van Vught om de burgerij te vragen onderdak te bie den. Anna Bakker, weer gekleed in de lange zwarte jurk waarin ze in januari 1944 ge vangen was genomen, was "doodmoe". De drie kilometer vanaf het kamp had ze weer moeten lopen, zoals begin maart 1944 er heen. "Het enige wat ze wilde was: sla pen!". Volgens de verhalen van de familie Bakker was ze bij terugkomst in Waarland meer dan 70 pond afgevallen - niettemin was de indruk van Jet van Gooi toen, dat deze vrouw een "flink postuur" had. Bij de familie Van Gooi heeft zij de nacht doorge bracht. Daarna moet ze met hulp van het Rode Kruis vanuit Den Bosch met de trein naar Alkmaar zijn gereisd. Thuiskomst na Vught. Boven vlnr.: Wim, Alie, Siem, Guurt, Jo. Onder vlnr.: Mien, moeder Anna Bakker, Trien. Archief Cor van Steijn. Deze allereerste hulp in Vught kreeg een wonderlijke nasleep. Het toeval wilde dat Siem Bakker, zoon van Dirk Bakker (in Waarland Dirk 'Dop' genoemd), als dienst plichtig soldaat gelegerd was in de (inmid dels gesloopte) Frederik Hendrik Kazerne te Vught, en van daaruit namens zijn tante Anne een bezoek bracht aan de familie Van Gooi. Als dit in 1946 is geweest, dan duurt de relatie nu al ruim 65 jaar. Van komen koffiedrinken met zijn slaapje op de Van Leeuwensteinlaan nr. 5, waarbij Siem altijd zijn hond meebracht, het uitgeleide doen van dit tweetal (met hond) door vader Van Gooi bij hun vertrek naar Nederlands-Indië, het maken van een vakantiefietstocht Vught-Waarland door de zusjes Jet en Re- gien van Gooi (met een tussenstop bij fami lie in Hoofddorp, en met de trein terug), het samen met de familieleden van het gezin Dirk Bakker - waar ze meer dan eens heb ben gelogeerd - per schuit naar de kerk dienst gaan, tot het geregeld opbellen of schrijven bij eikaars verjaardagen. -10-

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Zicht op Haringcarspel | 2012 | | pagina 12