Toen de spoorweg "klasse 1" had bereikt werden we met veel slagen overgeplaatst naar Bangkok
en vervolgens naar Ubon, 750 kilometer ten noordoosten van Bangkok waar we een militair
vliegveld aan moesten leggen. Dat was dicht bij de grens met Cambodja (Indo China). Daar was ik
toen de oorlog eindigde met de atoombommen op de Japanse steden Nagasaki en Hirosjima. Dat
was een geweldige belevenis!! Ik had het overleefd. Ik kon het bijna niet geloven. We wisten
natuurlijk helemaal niet wat er aan de hand was. We hadden geen radio, geen pen of papier, geen
krant, we wisten echt van niks. En nu was het zomaar afgelopen. Maar het was waar! Omdat mijn
gezondheid zo slecht was werd ik afgevoerd naar het ziekenhuis in Bangkok. Daar ben ik bijna een
jaar gebleven en werkte toen al weer wat voor het leger. Daarna mocht ik met de boot terug naar
Holland.
Na negen jaar ging ik met de boot terug naar Holland. Er waren 8000 mensen aan boord van de
"Willem Ruys". We zaten weer zowat op elkaar. Op 15 augustus 1946 kwam ik terug in
Tuitjenhom. De fanfare Sint Hildegardis bracht een serenade en er was een toespraak. Ik kan je
wel vertellen, het was een geweldige ervaring!
Mijn moeder was een paar jaar daarvoor overleden. Omdat ik dat niet wist was het een droef
bericht. Mijn vader, Kees van Pieter, overleed drie maanden na mijn thuiskomst. Het waren ook
enkele deprimerende gebeurtenissen voor een persoon die na negen jaar weer thuis gekomen
was.
"Well, life goes on". Het leven gaat verder. Ik had het geluk Betty Bommer te ontmoeten. Zij
woonde in de Krankhoom in Warmenhuizen en haar moeder heette Sijtje Smit. We kregen stevige
verkering. Ik was nog onder doktersbehandeling en werd af en toe opgeroepen in het hospitaal
voor een behandeling. We zijn toen getrouwd. Na verloop van een jaar werd ik weer goedgekeurd
en vertrok ik met een troepenschip naar Nederlands Oost- Indië. Ze lieten me niet met groot verlof
gaan. Ik werd in Chimahi bij Bandoeng geplaatst. Vier maanden later kwam Betty ook naar Indië.
Ons eerste kind werd er in 1949 geboren. We werden steeds weer overgeplaatst, maar we waren
jong en we genoten van het leven. Ik was administrateur, ik had mijn eigen jeep met een eigen
chauffeur en een goed salaris. Betty vond het ook fijn in Indië.
Toen er een eind kwam aan de politionele acties in Indië zouden we met het gehele leger terug
naar Holland gaan. Ik kon er toen uit en nadat ik een "landingspermit" voor mij en mijn gezin voor
Australië had gekregen heb ik ontslag genomen. Acht weken later moesten alle zwangere vrouwen
zich op boten inschepen omdat het te gevaarlijk werd. Zodoende moest Betty, die vermoedelijk net
weer in verwachting was, zich met ons kind inschepen voor Holland.
Het liep dus anders dan we verwacht hadden. Ik ging naar Australië waar ik in mei 1950 aankwam
en Betty ging naar Holland. Via Sydney kwam ik in Melbourne terecht en daar vond ik werk op een
houtzaagmolen. Je moest er verdomd hard werken en ik hield er pijnlijke handen en een pijnlijke
rug aan over. Wat een verschil met mijn baan als administrateur. Omdat ik goed engels sprak en
omdat de baas me nogal mocht kreeg ik er al vrij gauw een administratieve baan. Wat later schoot
de baas ons wat geld voor en toen kochten Niek Boekei en ik land met een bouwvergunning. De
baas gaf ons ook hout op de pof en toen bouwden Niek en ik een huis voor hemzelf en voor mij.
De bouwterreinen stegen rap in waarde en we verkochten de grond die we zelf niet nodig hadden.
Toen Betty met twee kinderen in Australië arriveerde was de grond en het bijna afgebouwde huis
betaald. Dat alles was in slechtslO maanden bereikt.
Het was een heel emotionele ontmoeting, mijn vrouwtje met nu twee kinderen. Prachtig. Ik ging in
de groentehandel. Op de pof kocht ik een nieuwe vrachtauto en daarmee ging ik langs de huizen
om groente te verkopen. Ik kocht drie keer in de week in Melbourne groente in en ik bouwde een
vaste klantenwijk op. Het liep prachtig. In 5 weken verdiende ik meer dan vier keer het normale
arbeidersloon.
6
