berekenen dat we geld genoeg hadden om er de rest van ons leven van te kunnen leven. Ik was
toen 62 jaar oud en ik vond dat ik niet nog een jaar of tien achter de koeien behoefde te lopen.
Betty en ik verkochten het grootste deel van onze farm en we stopten met werken. Toen begon
voor ons het reizen. Naar Europa en vaak naar Holland, maar ook naar Engeland waar ik veel
vrienden had opgedaan door mijn werken aan de Burmah-spoorweg. We zijn zeker acht a tien
keer naar Europa geweest. Elke winter gingen we met de auto naar Goldcoast Tropical in
Queensland en we gingen ook een keer heel Australië in de rondte. We bezochten het oosten
zoals Bangkok, Bali en Singapore. Ook vlogen we over de Grote Oceaan naar Amerika om er Los
Angeles, Disneyland, Hollywood en de filmwereld en Las Vegas te bezoeken. Vandaar reisden we
ook nog naar Mexico. Betty en ik hadden het fantastisch met elkaar. Onze kinderen gingen
trouwen en dat bezorgde ons 20 kleinkinderen. Onze kinderen zijn allemaal nog getrouwd en het
gaat ze allemaal zeer voorspoedig.
Een jaar of vijf geleden begon Betty dingen te vergeten. We reisden nog wel maar het werd
allemaal steeds moeilijker. Ze had de ziekte van Alzheimer. Haar hersens zijn aangetast en
functioneren steeds slechter. Daar is niets meer aan te doen. Onder mijn ogen kwijnde ze weg. Ze
is nu al drie jaar in een inrichting en kan nu al niet meer praten of lopen. Ik ben wel alle dagen bij
haar. Dat is wel heel droevig want ze was en is zo'n lieve vrouw en ik houd van haar. Ze was ook
altijd zo handig en zo goed, maar ja, zo is het leven. Mijn kinderen zeiden onlangs: Je moet er
eens uit, ga nog eens op vakantie, anders ga je er zelf ook aan. Daarom was ik voor een paar
weken in Holland en in Engeland. Toen ik weer terug was reageerde Betty toch heel blij. Maar
onze kinderen zijn zowel voor Betty als voor mij heel goed. Ze houden echt nog van Betty.
Mijn verhaal is natuurlijk niet volledig. Je kunt nu eenmaal niet in één keer je hele
levengeschiedenis opschrijven. Zo is er niet voldoende uitgekomen dat we met de hele familie
altijd een geweldige vorm van humor hebben. Er wordt op onze familiebijeenkomsten altijd enorm
veel gelachen. Betty en ik hebben een heel mooi leven gehad en we zijn gelukkig met ons gezin.
Fijne kwezels zijn we zeker niet, maar de Kerk hebben we er steeds bij gehouden. Wel op een
andere manier dan vroeger, maar beter en rijper.
Geschreven door Piet Boekei, en gedateerd 20 augustus 2001
Voor de Historische Vereniging Harenkarspel bewerkt door Jaap Beemsterboer,
Geboortehuis
P. Boekei
8
