Wonen aan de Stolpen
We hadden hier alle ruimte om het huis, het was naar onze zin en spoedig raakte ik in blijde
verwachting. Maar de oorlogsellende nam steeds meer toe en veel levensmiddelen raakten op de
bon. Ook de radio moest je inleveren, want je mocht niet naar de Engelse zender luisteren. We
kregen een strenge winter, die duurde van 14 december 1940 tot 7 februari 1941. Er was geen werk
meer en mijn man kwam in de steun. Je moest iedere cent omdraaien voor je hem uitgaf.
Met maart was de vorst uit de grond, m'n man kon weer aan het werk. Toen ook kreeg mijn broer
Herman werk bij een boer in Callantsoog. Hij kwam bij ons in de kost.
Vliegtuig stort neer
Op een avond, net nadat we naar bed waren gegaan, kwam broer Herman met een vaart naar
beneden en riep verschrikt: "er komt een brandend vliegtuig regelrecht hier op aan, de hele zolder is
hel verlicht" We sprongen het bed uit, maar gelukkig zeilde het vliegtuig over ons heen. Door het
slaapkamerraam zagen we hem in het duin bij het Zwanenwater neerstorten. We hoorden dat er drie
Engelsen waren omgekomen en twee Engelsen op hun vlucht waren gepakt. Callantsoog was al
bezet door de Duitsers en dus waren ze in het hol van de leeuw terechtgekomen.
Fabriekje
Op 31 juli 1941 werden we verblijd met de geboorte van een flinke zoon; mijn broer Herman ging bij
zus Bet in 't Zand in de kost. Weer kregen we een strenge winter, die duurde van 6 januari tot 13
maart 1942. Maar we kwamen die winter goed door. 1k had veel groente uit de tuin ingemaakt, van
aardappelen maakten we aardappelmeel en van suikerbieten stroop.
Bij een boer haalden we alle dagen verse melk, waar ik boter van karnde in een tweeliter weckpot. In
een aardewerk bloempot maakte ik kaas. Ook bakte ik zelf brood en ons huis leek zo wel een klein
fabriekje. Intussen was ik weer in verwachting en op 2 november 1942 werden we verblijd met een
gezonde dochter.
In de zomer van 1943 werden er huizen gevorderd door de Duitsers, maar ons huis vonden ze te oud
en er was geen waterleiding. We mochten er blijven, maar het schuurtje naast het huis namen ze wel
in beslag. De hele omgeving werd tot spergebied verklaard. De Bosweg naar 't Zand werd afgesloten
en je moest met je fiets onder je arm achter het prikkeldraad om, langs de sloot om naar de kerk te
kunnen.
Barakken
Achter het huis werden drie grote barakken
gebouwd; daar kwamen 140
krijgsgevangenen uit Brits-lndië [er zaten
ook Mongolen, in ieder geval Russen].
Tegenover ons werd een barak gebouwd,
waar de krijgsgevangenen zich konden
douchen. Van de Veldwebel mochten wij er
water halen als de regenbak leeg was.
Anders moesten we daarvoor naar de
bollenschuur, die veel verder stond, 't Was
altijd een heel gesjouw. In die doucheruimte
waren twaalf kranen en een gewone kraan
waar ik de was en de luiers spoelde.
Een afscheiding voor het douchen was er niet en de mannen stonden er open en bloot onder.
Alle dagen waren er wel een aantal bezig, maar daar stoorde ik mij niet aan. Dag en nacht liepen er
twee soldaten op wacht langs de weg. Je mocht 's avonds na acht uur niet op straat. Ook moest je
alle ramen verduisteren; er mocht geen streepje licht doorheen schijnen. Wij kwamen dus midden
tussen de soldaten te wonen en het was gedaan met onze rust en vrijheid.
(Wordt vervolgd)
28
