Het was echter niet mijn bedoeling om dit vervelende oponthoud nog langer te laten
duren. Ik stapte in het visschuitje, touw los van de ring aan de steiger, en met de
kloet een afzetje naar het midden van de sloot. Er werd, zoals verwacht, gevraagd
wat of ik van plan was, waarop mijn antwoord luidde: "naar huis, en als jullie meer
informatie willen, de heer Vlug weet er alles van." Meteen de buitenboordmotor met
één trek in werking en weg wezen.
Tijdens het palingwegen had ik Jan Vlug verteld dat ik de bloemkool tijdens het
vissen had gekocht van tuinder Smit, drie stuks voor een gulden. Dit was voor de
politie natuurlijk gemakkelijk te controleren. Beide waren direct na mijn vertrek naar
het kantoor van de heer Vlug gegaan, die hun deze eenvoudig op te lossen 'diefstal'
even op een rustige manier heeft uitgelegd. En bij hun vertrek merkte hij nog even
fijntjes op: "Ik hoop dat jullie de man vinden van die gestolen twaalf bloemkolen, dan
hebben jullie beslist meer succes om een proces verbaal uit te schrijven."
Die zondag had mijn vrouw aardappelen met bloemkool op het menu en tijdens de
maaltijd kon ik niet nalaten om tegen haar te zeggen: "Je eet toch wel lekker in die
gestolen bloemkool."
Het geintje werd niet gewaardeerd.
HERINNERINGEN VAN JAN JONKER AAN ENIGE KOSTBARE DAGEN UIT ZIJN
JEUGD.
Ut was in de zeumer van 1923, ik liep nag niet op skool, 't skooljaar begon toen nag op
1 mai maar as je nei 1 september 6 jaar wier den most je nag ien jaar wachte. Ik was
halluv september jarug dus ik was un late skoölloper. De heêle zeumer was ik ziek
weest; de mazele, de waterpokke, de kinkhoest en al zuks, dat moin vader zoi "nou m'n
joon we gane d'r voor je verjaardag maar 'n paar dage uit".
Dus: ik bloid, hai trouwens ok want deer hield hai ok wel van. Hai was de heêle zeumer
op 't land en de heêle winter op de koöldars. Hai zoide "we moste maar un paar dage
nei Amsterdam gaan". Wai weunde toentertoid op 't westend van Dirkshorn.
Oindeluk was de grote dag anbroken, begin september. Vader zou op de fiets nei
Alkmaar gaan en omdat moeder niet fietse kon moste wai mit de bus van Jaap Spaan.
Dat wier nag un hele bedoening, de fiets klaarmake, bande pompe, de kerbiet lanteeren
skoon make en vuile, 't gnappe pak an, ut orlogie mit de Heerenketting1 in 't veszakkie,
de segarekoker voldein. Zo voorberoid gong vader vroeg op pad.
Moeder mit un gróte tas mit spulle, zo raakte wai mit de bus op rois. 'n Bus was in die
toid niet veul meer as 'n blik op wiele, die mit 'n snelhoid efkes harder as un fiets over
de klinkerweege hobbelde.
D'r konne zó'n tien tot twaaluv mense in, mit Jaap Spaan an 't stuur. Jaap was 'n heele
gezellige prater die alleman kon en hai wist zowat alles van z'n passesiers. Zo
hobbelde we over de Ambachtsdoik, Kalverdoik, Warremehuize, Skorreldam en
Koedoik en beroikte zo nei un lange rit Alkmaar, weer vader intusse ok ankommen was.
W. Siewertsen, Oudkarspel
18
