dit lolletje best waarderen. Intussen hadden twee Sanitater hem op een brancard gelegd. Tom van den Houten, een gemeen teambtenaar, die ook graag wat wilde horen van de "overkant" fluisterde mij toe: "Rein, hij wil ons wat geven, maar die Duitsers mogen het niet zien". Ik liep toen naast de brancard in het gezichtsveld van twee Sanitater. Dat was geen geschikt moment dus. De brancard werd meteen in de ziekenauto geschoven en Joe was buiten bereik. Maar die gaf zich nog niet gewonnen, hij vroeg of ik nog even naar zijn enkel wilde kijken. Met toestemming van de Duitse officieren stapte ik in de ambulance en sloeg de dekens weg. Naast zijn enkel lag een pakketje dat ik snel in de zak van mijn witte jas liet zakken. Ik verdween vlug naar huis om te zien of ik 'geheime papieren' had ontvangen. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Enigszins teleurgesteld ontdekte ik dat ik de standaard 'sealed package met kaarten, kompas en wat geld had gekregen. De kassier van de boerenleenbank, Arie Kroon, vond 's ochtends in de tuin de zijden parachute en het leek hem wel geschikt, gezien de textielschaarste die aan zijn dochters te geven. De Duitsers hadden wel een parachutist ingerekend, maar niet zijn parachute gevonden en dat slikten ze niet zonder meer. Al spoedig werden ze vervelend en Arie Kroon besloot afstand te doen van de potentiële zijden bloesjes. Hij stopte de parachute in de fietstas en liet hem achter buiten het dorp. De Duitsers waren inmiddels nogal ontstemd geraakt en wilden niet aannemen dan het om Morrison's parachute ging. Hoe zou hij immers die afstand hebben kunnen lopen met een knieverwonding? Conclusie: behalve de parachute van Morrison was er ook nog een vlieger zoek. Toen uitten ze allerlei dreigementen en dat we die serieus moesten nemen was ons al lang bekend. Dokter Van Hesteren was zo slim een verklaring op te stellen, die we beiden tekenden. De verklaring hield in dat medisch gezien Morrison best in staat kon worden geacht die afstand lopende af te leggen. De Duitsers slikten vlot de uitspraak en de toestand werd weer normaal. BRON:N.H.D. Rein Posthuma Theuwis Schipper Neergestort vliegtuig aan de Laanderweg Het bewuste toestel was een "Vliegend Fort" type B-17-F serie no.42 -30320 van de 390 Bomb Group. Op 8,5 km. hoogte vliegend, 9 km. voor het doel; de onderzeeboot havens in Kiel, Duitsland, brak de piloot Robert Patterson zijn missie af. Om 12.45 uur werd het toestel voor het laatst gezien, 30 km. westelijk van Flensburg, Denemarken, precies tegenovergesteld aan de bommenwerpersstroom. Het vliegtuig, zo rapporteerde men, leek geen problemen te hebben, alles draaide normaal. 1 3/4 uur later zou het toestel 360 km. verder aan de Laanderweg te pletter slaan maar voordien was de voltal lige bemanning binnen enkele minuten afgesprongen. Het waren: piloot Robert Patterson, oud 25 jaar, co-piloot Bennie de Salvo, navigator Daniel Maeve, bommenrichter Allen Cordray, oud 21 jaar, radio-operator Samuel Procopio, boven koepelschutter Arthur Hughbanks, oud 32 jaar, buikkoepelschutter Mike Gursky, oud 27 jaar, staartschutter Joseph McClure, oud 23 jaar, linker-luikschutter Armand Dischiavi en de rechterzijluikschutter Daniël Canora. De piloot sprong als laatste af, na zijn vliegtuig op G de automatische piloot te hebben overgeschakeld. Allen Cordray kon tot 16.00 uur uit handen van de Duitsers blijven, toen werd hij overgeleverd aan de politie in Scha gen. BRON: Schager Dagblad, R.Delachaux 72

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Zicht op Haringcarspel | 1995 | | pagina 72