Vliegtuigen Ik weet het nog precies. Het was in 1936, en ik droomde dat er bij ons in de Woudmeer (Waarland) een vliegtuig zou neerstorten. Wanneer, daar kwam ik niet achter. Ik vertelde het o.a. aan mijn broer en zijn vrouw. In de oorlogsjaren woonde ik bij mijn broer, in de boerderij bij de molen van de Woudmeer. Maar, net als iedereen in 1936, zei ook hij: 'Dat kan niet! Dat bestaat niet, en al helemaal hier niet!' Echter in de nacht van 2 op 3 juli 1942 om ongeveer 2.20 uur stortte een grote 4 motorige Wellington AD. 605 bommenwerper neer in de Woudmeer omgeving Zutweg. Vijf van de zeven bemanningsleden kwamen om. De twee anderen kwamen per valscherm in de omgeving van Warmenhuizen terecht. O.a. een bij de familie Schipper, waar net de bruiloft aan de gang was van C. Schipper en C.Stam nu woonachtig in Schoorl. De andere kwam in het Geestmerambacht terecht. Mijn boze droom uit 1936 was uitgekomen. Later in de oorlog stortte op 25 mei '44 ook in de Woudmeer en omgeving Zutweg, een 1 motorige Thunderbolt P-47 D neer. De piloot William H. Genge werd ogenblikkelijk gevangen genomen door de Duitsers. Dat kwam omdat het 's morgens was, bij daglicht. 's Nachts gingen honderden bommenwerpers richting Duitsland, nou dat was een machtig gezicht. Het was een monotoom gebrom, waar ik af en toe niet van kon slapen. Ik ging dan mijn bed uit en zat buiten tijden lang naar boven te kijken, zo doende zag ik ook de grote Wellington vallen. Ook heb ik diverse keren luchtgevechten gezien, waarbij de lichtspoormunitie goed te volgen was. Na de oorlog lagen op ons land bij de Zutweg nog enige bommen van de Wellington in de grond. Een hebben we uitgegraven en met paard en wagen weggesleept. Er zat n.l. een oog aan en daaraan kon je hem zo optillen. We hadden hem naar de Woudmeerweg versleept achteraf gezien behoorlijk gevaarlijk want hij stond nog op scherp! Wisten wij veel! Er was bij 't Roer op Kalverdijk een telefoon bunker. In januari '45 is hij gebombardeerd door vier Engelse jagers. Het gebeurde 's morgens om ongeveer 9 uur. Ik zie ze nog aankomen. Van die kleine vliegtuigen, ieder met 2 bommen aan boort. Maar, of het nou een oefening was, of beginnelingen die moesten oefenen, er gebeurde van alles, maar de "Peilfunkstelle" bleef praktisch ongeschonden. Alle bommen vielen ernaast. Bij ons in de Woudmeer (Waarland) lagen de bomtrechters in het land, altijd nog zo'n 100 a 200 meter hemelsbreed. Toen dat dus was mislukt, begonnen ze te schieten. En niet vanaf Kalverdijk nee gewoon vanuit de Woudmeer, tijdens het ploegen vonden we nog wel eens hulzen, sommige zelfs nog compleet. In ieder geval vlogen de kogels wel tegen de bunker aan, maar ook in Kalverdijk. Ze vlogen dwars door de huizen, en een ervan raakte het kindje, een meisje, van café Stevens nu het Roer. Gelukkig was ze niet erg gewond. Bij dit alles raakte een Duitser dodelijk gewond, omdat hij uit zijn schuilplaats kwam om te kijken naar de stand van zaken. Na al dit zinloos geweld, er gebeurde niets, kwam de volgende dag een metselaar en die heeft de aangeschoten bunker weer een beetje opgeknapt. Vader en moeder Strijbis hadden voor de oorlog hun boerderij verkocht aan mijn broer, en woonden nu aan de Westerweg in Alkmaar. Ik ging daar weieens een nachtje slapen. Op een ochtend, na weer eens daar geslapen te hebben, ging ik op de fiets naar huis. Bij het spoorwegstation was een fietsrazzia, waar ik helemaal geen weet van had. Daar aangekomen hield een Duitser mij aan, en beval mijn fiets af te geven. Maar dat ging zomaar niet. Ik had een heel mooi karretje, en voor die Duitser wist wat er gebeurde, ging ik er vandoor. Schieten kon die man niet zo gauw, want er liep overal volk. Die Duitser, ook niet gek pakte een fiets en kwam me achterna. Maar wat hij natuurlijk niet wist, was dat ik een goed geoefende sportman was, die overal met fietsen, schaatsen en turnen prijzen had Republic P-47 Thunderbolt 66

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Zicht op Haringcarspel | 1995 | | pagina 66