Het verzet in Frankrijk, de Maquis, was een onmogelijk voorbeeld, hoewel koningin Wilhelmina en
anderen daar anders over dachten. Uitgestrekte en verlaten gebieden komen in Nederland niet voor
en natuurlijke schuilplaatsen zijn schaars. Een echte guerillastrijd tegen de bezetter zou waanzin
zijn en elke poging in die richting zou onderdrukt zijn met verschrikkelijke consequenties voor de
Nederlanders.
De tijd dat de Westfriezen een gewapende strijd tegen de graven van Holland voerden en zelfs hun
eigen land onder water zetten en hun eigen hoeven in brand staken is lang voorbij. Een even
kleurrijke als bloedige geschiedenis, maar tevergeefs. Wat was dan mogelijk in Nederland, in West
Friesland en vooral in het huidige Harenkarspel? Posthuma spreekt liever over 'illegaal werkers'
dan van 'verzetsstrijders', hoewel hij lid en zelfs plaatselijk commandant van de LO/LKP was.
Een humanistische levenshouding een sterk geloof in de waarden van de Verlichting en het
Kritisch Rationalisme met het gebruik van de rede als maatstaf in alle beslissingen heeft het leven
van Posthuma sterk beïnvloed. Op zijn beurt heeft Posthuma de toon gezet voor de aard van het
verzet in Warmenhuizen.
Zijn vader, een tuinder, kwam uit een gereformeerd gezin en was enige tijd anarchist. "De ideeën
zijn mooi maar in de praktijk liep het vaak uit op een scheldpartij." Zijn moeder was lange tijd
onderwijzeres aan de openbare lagere school in Warmenhuizen.
Posthuma ziet ideologie als de grote boosdoener uit onze tijd en citeert Van Randwijk de
toenmalige redacteur van Vrij Nederland: 'Ideologie is een vervalsen van de waarheid en
corrumpeerder van de vrijheid.De implicatie hier is dus dat ideologie een aanleiding kan zijn
voor fanatieke daden zonder de consequenties in aanmerking te nemen.
Hoe dan ook het woord 'knokploeg' was in de oorlogstijd niet metaforisch bedoeld en als
commandant moest Posthuma desnoods bereid zijn om hard op te treden.
Illegaal werker in plaats van verzetsstrijder: "Het komt meer overeen met je werkelijke activitei
ten." Posthuma is in dit illegaal werk terecht gekomen door zijn betrokkenheid bij het Nationale
Steunfonds. Als arts-assistent van dokter Van Hesteren kende hij veel mensen en kon geld
verzamelen voor het fonds.
Na zijn weigering lid te worden van de onder NSB controle staande Artsenkamer kwam hij terug
in Warmenhuizen waar hij veel ervaring opdeed als arts in een moderne praktijk. Beide artsen
konden veel jonge mannen helpen door hen te leren hoe ze de symptomen van verschillende
ziektes konden simuleren. Dit om aan de Arbeitseinsatz te ontkomen, - de mazen van het net
ontdekken.
De L.O. werd opgericht als reactie op deze Arbeitseinsatz. Posthuma was plaatselijk leider en Jan
Sinnige districtleider. "Maar je deed alles samen. Hoewel je in sommige gevallen een beslissende
stem moet hebben."
Wat werd er gedaan? Er was allereerst het dagelijkse doorlopende werk. Het wegbrengen van geld,
onderduikadressen zoeken, bonkaarten verzorgen. Hierbij heeft Trijnke Posthuma-Mink als
koerierster het nodige werk verricht. Als knappe jonge blondine werd ze niet verdacht en haar tas
met studieboeken werd nooit doorzocht. Dit werk werd routine maar de gevaren moeten niet
onderschat worden.
Iemand die hier mee bezig was kon na ontdekking verhoring, mishandeling, doorsturen naar
concentratiekampen of zelfs de doodstraf verwachten. Voor de toekomstige schoonmoeder van
Posthuma was het geen onverdeeld plezier om, zoals ooit gebeurde, iemand aan de deur te krijgen
die vroeg of "de baas van de ondergrondse" aanwezig was.
De knokploegen vormden 'de gewapende arm' van de LO en hun taak was het werk van de LO te
beschermen.
Bonkaarten, geld, soms voedsel waren nodig voor de onderduikers. Maar ook in dit werk zocht
Posthuma de mazen van het net. Het was veel nuttiger om ambtenaren te benaderen met de vraag
het verzet te helpen dan een gewapende aanval op een distributiekantoor te plegen. In de praktijk
waren veel ambtenaren vanaf het begin tot medewerking bereid.
Dit betekent niet dat geweld altijd vermeden kon worden. Toen iemand die via de LO-beurs in
Alkmaar in Warmenhuizen terecht was gekomen schuldig bleek aan afpersing, verduistering,
chantage en verraad, was er geen andere uitweg dan hem terecht te stellen. Het was geen
gemakkelijke beslissing, maar Posthuma heeft "geen spijt of wroeging, gezien de vele ellende die
43
