Haast
Een beetje romantiek in een oud huwelijk kan geen kwaad, dus sta ik met mijn vrouw op een zoele
zomeravond op de Hondsbossche te wachten op een feeërieke zonsondergang. Bovenaan de tweede
trap ter hoogte van de manege aan de Kamperkade. Het is windstil en dus is de dijkkruin een prach
tige plek met weids uitzicht naar alle kanten. De zon gaat al miljarden jaren en nog veel meer avonden
onder, maar bij ons levert het moment altijd weer een zekere spanning op, een prettige spanning. Het
zal het gevoel zijn dat je deel uitmaakt van die grote, prachtige kosmos. Dat beleef je niet thuis voor de
televisie, maar hier zeker wel, waar ook nog eens die eindeloze zee, eindeloos blijft likken aan de voet
De Dijk.
Als Het bijna gebeurt, komt er vanaf de Kamperkade een auto aanscheuren, met groot licht en grote
snelheid. En dat op dat smalle, kromme weggetje. In een wolk van stof wordt de bolide op de parkeer
plek tot stilstand gebracht. Er springt een man uit. Laat de portier van de auto open en sprint in grote
haast en met grote stappen de dijktrap op. Die wil absoluut de zonsondergang niet missen, denken we,
met kinderlijke logica. Hij waagt er zelfs zijn leven voor. En hij heeft het gehaald, denken we, want het
gaat nog zeker een minuut of twee duren voordat de Rode Bal de Noordzee gaat raken.
De man kijkt even verwilderd om zich heen en spurt vervolgens met dezelfde vaart weer terug
omlaag langs de trap, naar de auto en verdwijnt met grote snelheid de polder in.
Deze zonsondergang werd dubbel intrigerend. We bleven achter met twee vragen: hoe lang nog zal
onze zon blijven branden en wat zou er met die haastige man zijn?
Kosmisch theater Hondsbossche: de zonsondergang.
22
De Dijk
