Een verlate Kerstmis
Op de avond van 14 januari vaart een radio
verslaggever mee met een patrouille van de
Rijkspolitie te Water. Na terugkeer doet hij het
volgende verslag:
'Het is een troosteloze tocht geweest. Het water
staat nog altijd ongeveer 1.75 m hoog. Donker
rijzen de huizen op uit het water. Een snijdend
koude wind, afgewisseld met felle sneeuwstor
men, maken het beeld nog onbehaaglijker.
Als we buiten het licht zijn gekomen van
de geïmproviseerde aanlegsteiger, fungeert een
van de leden van de Reddingbrigade die de vlet
bemannen als uitkijk. Dit is noodzakelijk, want
langzaam laverend gaan we door de straten
Aan het eind van de Meteorenweg steekt de kap
van een gemeenteautobus boven het water uit. De
chauffeur heeft tot het laatst staan wachten om
zoveel mogelijk mensen mee te nemen naar veili
ger oorden, maar op het moment van vertrek was
het water te hoog en wilde de motor niet meer
starten De zijstraten bieden een sinistere
aanblik. Slechts in een paar huizen brandt nog
licht. Want ook die bewoners, die vanmiddag nog
in huis wilden blijven, gaven vanavond de wens te
kennen toch maar uit hun huis te gaan
Als we even later een hoek omdraaien, strekt zich
een woeste watervlakte voor ons uit. De oosten
wind, die ons koud en fel in het gezicht blaast,
veroorzaakt kleine golven. De zaklantaarn van de
Rijkspolitie te Water glijdt over het naambordje.
'Plejadenplein' staat erop. Uit een van de zijstraten
klinken uitroepen over het water. Schijnwerpers
glijden langs de gevels. Een man en een vrouw
verlaten hun huis. Even later nadert een kleine
processie op het water. Voorop een kleine vlet,
net zo'n vlet waar wij op zitten. Daarachter een
dekschuit en een reddingboot, op weg naar een
ander evacuatieadres.
Op het Zonneplein brandt nog ergens licht.
Als veiligheidsmaatregel ligt een kleine roeiboot
gereed. Een bordje steekt even boven het water
uit. 'Postagentschap', lezen we. We gebruiken
het als klimpaal naar de eerste verdieping. In
de huiskamer hebben we even gesproken met
de beheerder van het postagentschap Tuindorp
Oostzaan, de heer Van de Bos. Gelukkig brandt
hier nog de kachel. In de kamer geven een stuk
of wat kaarsen wat licht, en de vrouw des huizes
is juist bezig een kopje koffie te zetten. 'Verlate
Kerstmis', is de wat navrante opmerking van een
der huisgenoten. Voorlopig blijft de heer Van de
Bos op zijn post, want hij heeft nog een groot
aantal postwaarden in zijn bezit. Ook de apothe
ker, een paar huizen verderop, heeft de warmte
opgezocht. Ook hij is achtergebleven, met het
oog op de vele medicamenten in zijn zaak. Er
heerst rust, geen paniek. Een verlate Kerstmis is
het ook voor de bewoners van het hoger gelegen
gedeelte van Tuindorp Oostzaan, de zogenaamde
Tuttifruttibuurt. Ook hier is het licht afgesloten en
moet men zich behelpen met kaarslicht.
Na anderhalf uur komt het einde van onze
tocht. U kunt zich waarschijnlijk wel voorstellen,
dat wij dankbaar gebruik gemaakt hebben van het
bekertje koffie van het Leger des Heils
De nacht is gevallen over Tuindorp Oostzaan'.46
In Tuindorp Oostzaan is de elektriciteit uitgeschakeld, maar bij de steiger staan grote schijnwerpers.
32
De Vergeten Watersnood
