In zijn jonge jaren een verwoed jutter. Hij werd al op
25-jarige leeftijd hulpstrandvonder en bouwde een
indrukwekkende staat van dienst op. We ontmoetten
Simon in z'n boerderij te Camperduin, niet ver van de
zee. Het was ongeveer een jaar voor zijn overlijden in
februari 1988. Ondanks z'n hoge leeftijd nog altijd
levendig en met pretlichtjes in de ogen. Een rijzige kerel
met z'n onafscheidelijke hond. Laarzen op de mat voor de
deur; aan een spijker een kloeke zaklantaarn je weet
maar nooit wat er zich onverwacht op het strand of op de
dijk afspeelt, dus hingen ook het bonkertje en de pet voor
het grijpen. In de huiskamer hangt een ingelijste foto
afkomstig uit de prospectus van Ane Pieter Schat, waarop
een moment tijdens de proeven met de glijspanten werd
vereeuwigd.
'De huidige strandvonder Simon Gutker uit Camperduin
heeft al die tijd op de plaats des onheils meegemaakt. Hij
vertelt van, zoals hij noemt, een grammofoon uit groot
moeders tijd. Zijn ouders hadden zo'n muziekmaker.
Midden in de nacht spoedde Gutker zich naar huis,
sloopte de toeter van de kast, tot ergenis van zijn moeder.
Mensenlevens waren belangrijker dan dat ding, vond
Simon. De toeter moest zorgen voor de communicatie
met de bemanning. Het wordt ochtend, het weer is er
niet beter op geworden.
Toch kan met de lang verwachte redding worden
begonnen. In aardedonker zijn die nacht twee lijnen over
de Prince George heengeschoten. Een zwaardere kabel
wordt aan boord gebracht en met het wippertoestel
komen de mannen van boord. De eerste, die vaste wal
onder de voeten krijgt, is de 72-jarige kok, de laatste
is uiteraard kapitein Hayter. Het gezelschap wordt
ondergebracht bij veehouder Kroon, voor een verblijf
van tien dagen. De mannen uit IJmuiden worden op
transport gesteld naar hun woonplaats.
Iedereen overleeft het avontuur, de Prince George
niet. Op de zeewering ligt de kruiser, weerloos, verloren,
gereed voor de sloop'.
SIMON GUTKER
29