In zijn jonge jaren een verwoed jutter. Hij werd al op 25-jarige leeftijd hulpstrandvonder en bouwde een indrukwekkende staat van dienst op. We ontmoetten Simon in z'n boerderij te Camperduin, niet ver van de zee. Het was ongeveer een jaar voor zijn overlijden in februari 1988. Ondanks z'n hoge leeftijd nog altijd levendig en met pretlichtjes in de ogen. Een rijzige kerel met z'n onafscheidelijke hond. Laarzen op de mat voor de deur; aan een spijker een kloeke zaklantaarn je weet maar nooit wat er zich onverwacht op het strand of op de dijk afspeelt, dus hingen ook het bonkertje en de pet voor het grijpen. In de huiskamer hangt een ingelijste foto afkomstig uit de prospectus van Ane Pieter Schat, waarop een moment tijdens de proeven met de glijspanten werd vereeuwigd. 'De huidige strandvonder Simon Gutker uit Camperduin heeft al die tijd op de plaats des onheils meegemaakt. Hij vertelt van, zoals hij noemt, een grammofoon uit groot moeders tijd. Zijn ouders hadden zo'n muziekmaker. Midden in de nacht spoedde Gutker zich naar huis, sloopte de toeter van de kast, tot ergenis van zijn moeder. Mensenlevens waren belangrijker dan dat ding, vond Simon. De toeter moest zorgen voor de communicatie met de bemanning. Het wordt ochtend, het weer is er niet beter op geworden. Toch kan met de lang verwachte redding worden begonnen. In aardedonker zijn die nacht twee lijnen over de Prince George heengeschoten. Een zwaardere kabel wordt aan boord gebracht en met het wippertoestel komen de mannen van boord. De eerste, die vaste wal onder de voeten krijgt, is de 72-jarige kok, de laatste is uiteraard kapitein Hayter. Het gezelschap wordt ondergebracht bij veehouder Kroon, voor een verblijf van tien dagen. De mannen uit IJmuiden worden op transport gesteld naar hun woonplaats. Iedereen overleeft het avontuur, de Prince George niet. Op de zeewering ligt de kruiser, weerloos, verloren, gereed voor de sloop'. SIMON GUTKER 29

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Uitgave Kring van Vrienden van de Hondsbossche | 1989 | | pagina 29