'I’S®?
Nummer 137, december 2020
Historische Vereniging Texel
Ik had nog nooit zo’n mensenmassa gezien! Als je
onder de wind liep van de neergestreken massa werd
je compleet stoned. Eén grote wolk kwam er vanaf, er
werden de meest exotische peuken gerookt.
De eerste band die ik hoorde was Stone The Crows,
daarna Canned Heat. Maar het werd al snel duidelijk
dat de muziek niet de hoofdzaak ging worden. Mijn
maat Peter Dankers en ik hadden wat duistere pilletjes
gescoord die in die tijd erg in waren. Je kent dat wel.
eerst een halfie en dan kijken wat er gebeurt. Na een half
uur nog steeds niets. En toen begon het, lachen tot het
zeer deed. We waren in de rol van Janssen en Janssens
(schrijf ik het goed, die Kuifje figuren). Om ons heen
trok het halve publiek hun kleren uit, het werd één
collectieve trip. Een grote roes met een potpourri van
muziek, kleuren, zonovergoten blote hippies, plastic
bami-bordjes die massaal de lucht in gingen bij Mungo
Jerrys 'In the Summertime’, een nummer 1 hit toen, hasj
en meiden. Onze tent vonden we ergens in de nacht
weer. In de tent lag een buitenlands stel te kunstbiljarten.
Wat we ook probeerden, we kregen ze er met onze
stonede hoofden niet meer uit. De rest van de nacht weet
ik niet meer.
De volgende dag was het erg warm en zonnig. Tussen
het publiek gekeken naar de vaak erg vals spelende
bands. Vooral Jefferson Airplane deed zeer aan mijn
oren weet ik nog. Het was ook die dag dat ik aan het hek
ergens achter in de middag mijn moeder trof met een
waar voedselpakket dat ze door de spijlen aangaf. Tot
op de dag van vandaag weet ik niet hoe we dat hebben
gecommuniceerd, een wereld zonder mobieltjes immers.
Die tweede nacht vonden we onze tent terug, zonder
slaapzakken en whatever, de derde nacht was ie weg.
Daarna ben ik vriend Peter kwijtgeraakt.
De laatste dag kwamen er nog wat giganten van destijds
op het podium, waaronder Soft Machine en Pink Floyd.
De laatsten sloten af. 'Careful with that ax Eugene’,’ A
René Pop als vijftien jarige in Amsterdam. In de platentas zit
de in de Damstraat gekochte LP 'Lice Cream II', foto René Pop.
saucerful of secrets’, die twee nummers kreeg ik nog
vaag mee. Ik ben tijdens Pink Floyd in slaap gevallen
tussen het publiek. Ik werd ergens de volgende morgen
wakker tussen een zo goed als compleet verlaten
vuilnisbelt. Ik was smerig, geen gulden op zak, ver van
huis en iedereen weg. Dat werd lopen van Kralingen
naar Vlaardingen, voorwaar een respectabel aantal
kilometers, en zeker in mijn conditie. Uiteindelijk ben
ik thuisgekomen, compleet met bronchitis, en iets dat
ik mijn hele leven zal blijven koesteren als drie van de
meest onbekommerde dagen ooit. De vrede die daar
heerste heb ik daarna nog maar zelden ervaren.
En hoe mijn moeder wist waar en wanneer ze haar
voedselpakketje moest droppen blijft een raadsel. Goud
waard, dat was het."
Rein Stam
Ook nog geen Texelaar in 1970, woonde toen in
Amsterdam. Ook hij woont alweer lang genoeg op Texel
om een soort Texelaar te zijn.
"Eind mei 1970 was ik klaar met en geslaagd voor mijn
middelbare schoolexamen. Volop vrije tijd dus en gauw
via een uitzendbureau aan het werk om mijn wekelijkse
zakgeld van 10 gulden wat op te krikken. Van het eerste
weekloon onmiddellijk bij De nieuwe Muziekhandel
een kaartje in de voorverkoop aangeschaft. Dat kostte 35
gulden, zelfs in die jaren geen geld voor drie dagen top
muziek.
Vrijdagmorgen 26 juni al vroeg met een paar vrienden
met de trein richting Rotterdam. Het werden fantastische
dagen met de allerbeste muziek die je kon bedenken,
al kwam het wel vaak heel beroerd uit de luidsprekers.
Maar niet getreurd, de bands kon je wel zien als je niet
te ver weg stond. Het bier smaakte goed, al kon het
wat kouder. En het eten was prima, al was mijn moeder
het daar niet mee eens, zei ze later. Het weer was echt
Hollands en ik heb die twee nachten amper geslapen.
We gingen er in de eerste plaats heen om onze
Amerikaanse popidolen, The Byrds, te zien en te horen.
Maar toen we op zondag helemaal kapot terugkeerden
naar Amsterdam, spraken we maar over één gebeurtenis
die een onvergetelijke indruk had gemaakt: het optreden
op de vroege zondagmorgen van Pink Floyd. Na een
volledige uitvoering in het nog bijna donker van Atom
Heart Mother werd het langzaam lichter. De band
begon aan het absolute hoogtepunt van bijna drie dagen
zon, regen, drank, hasj en leuke en mooie mensen: het
nummer 'Set the controls for the heart of the sun’. De
opkomende zon werd begeleid door de allerbeste en
meest toepasselijke muziek die je maar kon bedenken.
Na het afsluitende 'Interstellar Overdrive’ stond de zon
vol aan de hemel en stonden wij, nog enigszins verdoofd
en stil van de verpletterende ervaring, voorzichtig op.
Pas een paar uur later, in de trein terug kregen we weer
wat praatjes."
‘J
'a.' t
7
s- -*
