de eierveiling was
Op het laatst waren er nog maar 58 pluimveehouders
aangesloten bij de PTV. De heer W. Witte, de laatste
werknemer van de eierveiling, vertelde dat in de laatste
jaren de productie van eieren zo laag werd dat het niet
meer rendabel was om de eieren bij de pluimveehouders
op te halen. De handel van de eierveiling werd steeds
kleiner. Supermarkten begonnen een belangrijke rol
in de markt te spelen. Zij maakten gebruik van eigen
groothandels voor de aankoop van eieren en dit ging ten
koste van de Texelse eierveiling. De winst van de veiling
daalde geleidelijk tot enkele duizenden guldens per jaar.
Dat was te weinig om de eierveiling in stand te houden.
Nummer 137, december 2020
14
Historische Vereniging Texel
Met dank aan: de heren J. Beijert en W.Witte voor het
delen van hun herinneringen aan de eierveiling.
Het besluit tot sluiting van
1J.A. van der Vlis, ‘t Lant van Texsel, pag 350
2ibidem, pag 176
3Pieter van Cuijck, Brieven over Texel, pag. 64
4Texelse Courant (TC) 15 januari 1921
5TC 25 juni 1921
6TC 1 december 1978
Handgeschreven notulenboek PTV Archief Historische
Vereniging Texel
8Notulenboek PTV/archief HVT
9notulenboek PTV archief HTV
10TC 7 maart 1956
11TC 4 dec. 1948, Gesprek met de heer Sluijsman, administrateur
van de PTV Texel.
12TC 23 febr.1952
13TC 28 febr. 1951
14archief familie Bas
“interview met J. Beijert in 2019
16TC 18 maart 1961
17TC 15 maart 1966
18TC 1december 1978
19TC 6 maart 1957
Tegelijkertijd was er een andere ontwikkeling gaande:
door het groeiende toerisme op Texel werd de vraag naar
eieren vanuit de detailhandel en de horeca steeds groter.
Met Texelse eieren lukte dat niet, en daarom probeerde
de eierveiling in deze toenemende vraag te voorzien door
eieren te kopen bij de Eiercentrale van Purmerend. Lange
tijd werd wekelijks een rit naar Purmerend gemaakt om
eieren op te halen. Totdat ook deze gang van zaken niet
meer te handhaven was.
Einde van de veiling
De eierveiling heeft het nog tot 1978 volgehouden.
Texelse winkels, restaurants en hotels waren nu de
belangrijkste klanten van de eierveiling. Zij haalden de
eieren zelf op bij het gebouw van de eierveiling. Zelfs
boeren kwamen eieren bij de veiling halen om ze aan
de weg te verkopen. Er waren geen Texelse eieren meer
over om naar de veiling aan de overkant te brengen.
De laatste jaren van de eierveiling was de aanvoer van
Texelse eieren zo klein, dat de eierveiling niet meer kon
voorzien in de vraag van de winkels, bakkers, restaurants
en hotels.
De geschiedenis van de eierveiling markeert het einde
van een tijdperk waarin verenigingen in brede zin
bloeiden en leden en bestuurders nauw en langdurig
betrokken waren bij elkaars bedrijven en de gezamenlijke
handel. Dit gold dus ook voor de coöperatieve PTV.
Dat bestuurders vaak lang verbonden waren aan en
betrokken waren bij de eierveiling blijkt uit het feit
dat bestuurslid J. Keijser Dzn meer dan 25 jaar in het
bestuur van de PTV zat. Ook werknemers bleven lang
voor de veiling werken: W. van Heerwaarden bleef 30
jaar in dienst, van 1927 tot 1957. Hij kreeg als dank een
ruststoel.19 Directeur Sluijsman bleef tot zijn pensioen en
medewerkster Jopie Westdorp tot haar trouwen, zoals
voor een vrouw gebruikelijk was in die tijd. Maar die tijd
was voor de eierveiling voorbij.
onvermijdelijk en viel op 17 november 1978 in de
ledenvergadering van de Coöperatie PTV onder
voorzitterschap van de heer Joh. Bakker van de
Scholleboe. Omdat op die vergadering onvoldoende
leden aanwezig waren voor een rechtsgeldig besluit,
moest het besluit tot sluiting in een tweede vergadering
bekrachtigd worden. Na bijna 58 jaar viel het doek voor
de Texelse eierveiling.18 Er werd een commissie ingesteld
die de opheffing van de Coöperatieve PTV ging regelen.
De liquidatie kreeg in 1979 zijn beslag: het gebouw
werd verkocht aan projectontwikkelaar Jarino en de
coöperatieve PTV werd opgeheven.
Haarsma en Rozendaal. Daarnaast waren er nog een
aantal kleine pluimveehouders. Bij de grote leveranciers
werden de eieren nog tweemaal per week opgehaald,
maar het was voor de coöperatie PTV niet meer de moeite
om bij de kleine pluimveehouders langs te gaan om de
eieren op te halen. Deze kleine eierboeren konden hun
eieren voortaan zelf naar de veiling brengen.
De coöperatie heeft toen ook moeten besluiten om voor
het eerst contributie te heffen: 5,00 per lid per jaar.17
Tegengestelde ontwikkelingen
In de loop van de jaren zeventig was de prijs van de
eieren zo laag dat van goede opbrengsten geen sprake
meer was. Steeds meer Texelse pluimveehouders stopten
met het houden van kippen omdat de eierhandel
economisch niet meer interessant was. De resterende
Texelse eieren werden via de eierveiling voornamelijk op
Texel geconsumeerd of verwerkt.
