lil
Met havik Jezebel op Elsfield in 1934.
Als dekknecht op een Hull-trawler.
Nummer 136, september 2020
Historische Vereniging Texel
5
Georgiërs ten goede te keren. Daarna zette hij alles op alles
om één van zijn twee grote wensen te realiseren: vogelen op
Texel. Daarmee werd hij de eerste vogeltjes kijkende toerist na
de bevrijding. Een door mij vertaald gedeelte uit zijn memoires
volgt hier:
ze daar nog steeds in Duits uniform in afwachting
van terugkeer naar hun geboortegrond. De Duitsers,
tegen wie ze gevochten hadden, waren afgevoerd.
Iemand moest met hen onderhandelen en die job viel
mij toe. De onderhandelingen waren niet gemakkelijk.
Om hun onafhankelijkheid te tonen vuurden veel van
deze Georgiërs hun wapens in de lucht - en niet altijd
omhoog. Maar uiteindelijk werd overeengekomen dat ze,
als ze hun wapens neerlegden, naar de dichtstbijzijnde
Russische autoriteit overgebracht zouden worden. Dat
was een Russische verbindingsofficier in Wilhelmshafen,
in Duitsland. Ik zou met hen meegaan om de Russische
autoriteiten te vertellen dat deze dappere Georgiërs
onvrijwillig in Duitse krijgsdienst geraakt waren en
vervolgens, met groot gevaar voor eigen leven, de vijand
van hun vaderland een rake opdonder verkocht hadden.
Kortom, ik moest getuigen dat de kleur van hun uniform
niet hun fout was en dat ze alle goeds van hun eigen
volk verdienden.
Samen met drie andere Canadese officieren vertrok ik
in een motorboot vanuit Den Helder naar Texel. Het
zou een warme dag worden. De ochtendzon sprankelde
en weerkaatste in de golven. In de kleine haven lag de
Texelse veerboot, een mooi schip. De gewapende Russen
stonden op de kade opgesteld. Na veel vertraging en
verdere onderhandelingen overreedden we hen om in
te schepen, vlak voor de veerboot door het vallende tij
Door mijn levenslange interesse in vogels wilde ik
heel graag twee plekken in Europa bezoeken. Eén was
de Camarque [in Frankrijk, WE] en de andere Texel,
het Friese eiland dat zo vaak genoemd werd in mijn
vogelboeken. Ik had nooit gelegenheid gehad om de
Camarque te bezoeken, maar de oorlog bracht me wel op
Texel.
Een groot aantal Russische gevangenen werd
gedwongen opgenomen in het Duitse leger. Toen het
eind van de oorlog naderde, realiseerden ze zich dat ze
een groot gebaar moesten maken om hun loyaliteit aan
hun vaderland duidelijk te maken. Het Duitse leger,
waarvan ze deel uitmaakten, verdedigde het eiland
Texel. Op een nacht vermoordden ze bijna al hun Duitse
kameraden. Die nacht was bijna net zo grimmig als de
St. Bartolomeusnacht.1
De Duitsers reageerden furieus. Vanaf het vasteland
landden met machinegeweren en tanks zwaar
bewapende Duitse troepen op Texel. De Russen
vochten heroïsch, maar hun aantal was tot de helft
geslonken. En nu de oorlog achter de rug was, liepen
A
Q.
1 W «k I
