sH
Het kletterde scherven op de zolder
Henny Veenema-Voigt
'j
J*
HUM 7
•- '1
Om de twee weken ging ik naar haar toe. Ze kende me
niet meer en zat maar wat te lachen en was vies. Na een
paar maanden werd ik gebeld dat het niet goed ging en
of ik wilde komen. Samen met Froukje Daalder zijn we
twee dagen bij haar geweest. Toen Froukje net naar huis
was en ik alleen met haar was, is ze overleden.
Na drie jaar toch nog modern aan de overkant gewoond
te hebben is tante Antje op 4 april 1989 op 92 jarige leef
tijd op Texel overleden.
Het huis van tante Antje is in 1986 verkocht aan de
Stichting Dorpsherstel. En zoals Riet ook al vertelde
werd het huis in een artikel in de Texelse Courant be
schreven als een huis zoals het honderd jaar geleden er
ook uiteag. Er waren bedsteden, een schouw, tegeltjes en
plavuizen. Op zolder lagen rognetten die er vijftig jaar
geleden waren neergelegd. Er was geen elektriciteit of
gas. Maar wel een waterleiding aansluiting, die was van
wege gemeentewege verplicht aangelegd. Er zat een
kraan in de kelder, maar die werd nooit gebruikt, want
tante Antje 'fond dat allegaar helegaar niet nodig'.1
tantje Antje op het plaatsje naast de put.
(foto R. Kooger-Daalder)
Martin Vlaming, 1000 jaar Oost. Kroniek van een gehucht, (2015)
p.198-201.
Inleiding door Conny Veenema
Deze brief is geschreven op 8 mei 1945, door mijn moeder Henny Voigt (geb. 1918). Een maand na de gebeurtenissen op 6 april.
Ze was getrouwd met mijn vader, Henk Veenema, een schipperszoon uit Friesland. Ze hadden 2 kinderen, Lida 3,5 jaar en Igna
bijna 1,5 jaar. Ze woonden in de Molenstraat op nr. 62. Het huis bestaat niet meer.1 De brief is gericht aan haar schoonouders uit
Sneek, Moeke en Heit. Jan Verhagen (12 jaar) een jongen uit Amsterdam logeerde sinds een paar maanden bij ze, vanwege de
Hongerwinter daar. Met name mijn moeder was erg op hem gesteld, dat blijkt ook wel uit de brief. Mijn vader was op 6 april, na
een verblijf van een paar maanden, net terug uit Assen waar hij te werk was gesteld door de Duitsers.
Texel, 8 mei 1945
Lieve allemaal,
Ik hoop niet dat deze brief op Moeke's verjaardag aanwe
zig is.. dit is een brief vol narigheid en ellende. We hopen
dat jullie allen het er goed afgebracht hebben waar we ei
genlijk haast niet aan twijfelen. Bij ons is alles minder
goed verlopen. Henk had al wel eerder geschreven doch
er ging toch geen post over de afsluitdijk dus hebben we
het maar uitgesteld. Waarschijnlijk hebben jullie wel ge
hoord hoe Texel getroffen is. De geruchten zullen wel niet
erg overdreven zijn want het is in 1 woord gezegd:
"Verschrikkelijk". Ook ons huis is getroffen en hebben
ook een leventje moeten afstaan: Onze kleine lieve Igna
hebben we niet meer. Het is vreselijk dit te moeten schrij
ven maar troost jullie met de gedachte, dat doen wij ook.
Wij hadden allemaal weg kunnen zijn. Er zijn hier bijna
hele gezinnen, haast twee hele families weggevaagd. We
hadden ook een pleegjongetje van 12 jaar uit A'dam in
huis en die hebben we ook moeten verliezen en ikzelf
ben juist Zaterdag 5 Mei uit het ziekenhuis gekomen en
lig nu bij moeder thuis. Door Henk zijn optreden ben ik
in leven gebleven; was Henk gewond geweest was ik
weg geweest. Lida en Henk mankeerden helemaal niets.
Troost jullie daar mee, dat moet. Onteaglijk veel leed en
ellende is hier. De helft, misschien wel meer, van Den
Burg ligt in puin, menschen die geen kleren meer hebben
en die hun huis nog overeind stond zijn gevlucht en daar
Het huis stond naast de boerderij van Kalis. Dat is nu Molenstraat 78,
Den Burg.
Nummer 126, maart 2018
Historische Vereniging Texel
5
