Mijn vader haalde haar een keer op om langs de nieuwe
opgehoogde dijk te gaan. Zo via de Krassekeet, waar ze
vaak had gestaan op de uitkijk naar haar broer, toen ach
ter Oost, Oosterend naar Oudeschild. Daar begon ze hem
een beetje te knijpen. "En nu moeten we terug. Je moet niet
over die gevaarlijke weg" zei ze. Welke weg? Dat was dus
de Pontweg. Daar was het zo druk. Dat wist ze wel, want
de krant las ze van voor naar achter en terug.
De eerste keer dat we haar ophaalden om naar tante Riet
in Schagen te gaan, wist ze niet wat een stoplicht was. En
toen we bij tante Riet voor de deur stonden zei ze "Nu
ben ik gewoon hier en hoe hij het allemaal gevonden
heeft, ik snap er helemaal niets van".
Bewaren voor morgen
Riet Kooger-Daalder: Op 26 januari 1986 was tante Antje
jarig, ze werd 89 jaar. Het was echt winter. Wij woonden
toen al een paar jaar in Schagen. Truus ging naar de ver
jaardag. Bij tante Antje binnen was het altijd erg koud, je
kon er niet wezen in de winter. Toen ze binnenkwam
merkte tante Antje op dat Riet wel niet zou komen met die
sneeuw. Truus zag dat tante Antje prakkezaties had en er
stonden een paar zakken met haar 'ouwe kleding' klaar.
Op de vraag van Truus wat er aan de hand was, ant
woordde tante Antje "Nou, ik denk dat ze me wel komen
halen en dan is het alvast maar klaar". Truus belde 's
avonds en al snel hebben we haar naar Schagen gehaald.
Hier kreeg ze een lekker bed met een elektrische deken.
Ze wist niet wat haar overkwam. De andere morgen is ze
in bad geweest. Daar kon ze lekker weken en haar haren
wassen.
Het was geen gemakkelijke vrouw. Ze had vaak commen
taar. Als ik na twee dagen een andere jurk aan had dan
kreeg ik dat ook te horen. "Dat moet je niet doen, je moet
sparen daar heb je meer aan". Zo kwam er een keer een
dokter om haar te onderzoeken. Ze lag op bed, de dokter
wilde de dekens een beetje weg halen om haar te onder
zoeken. Ze begon zo te gillen dat de buren het konden
horen.
We aten wel gebakken vis met brood. Dan kreeg ze twee
visjes en ik was blij dat ze die dan op at. Maar nee, ze had
er eentje opgegeten en de andere verstopte ze dan in haar
nachtkastje. "Want je moet wat bewaren voor morgen".
Wij hebben tante Antje drie jaar bij ons in Schagen in
huis gehad en verzorgd. Ze had altijd gezegd dat ze in
Oosterend begraven wilde worden. Nadat ze op een dag,
voorover gebogen onderuit gezakt in haar stoel zat, is ze
naar het verpleeghuis in Den Burg gebracht. Toen ze
hiervandaan ging en in de gang op de brancard lag keek
ze me aan en zei "Dat had je niet moeten doen". Dat heb
ik lang in mijn hoofd gehoord.
diepe kast in bedstedenwand, het schouwtje in de kamer,
onder in de kast een Texelse Courant (foto Stichting Dorpsherstel Texel 1984)
(foto Stichting Dorpsherstel Texel 1984)
4
Historische Vereniging Texel
Nummer 126, maart 2018
