öiplorru
tn.e.
pr
Vet. J.Bii
r
f" <J
!*- 4 t JÈmjkalL
den
X1 /«/#£S
Hoe dan ook, iedereen slaagde. De diploma-uitreiking
was wel heel authentiek, want alle geslaagden werden
door mijnheer en mevrouw Stark bij hen thuis uitgeno
digd. Daar overhandigde onze bijenleraar ons echte di
ploma's en dronken we mede, gemaakt door Stapensea!
Mede is honingwijn. Deze feestelijke bijeenkomst zal ik
nooit vergeten. Het was allemaal zo vrolijk en ongecom
pliceerd en huiselijk, heerlijk!
Wie ik uit die tijd ook goed herinner, is mevrouw Blom-
Brücher, die door een ongeluk niet meer kon lopen en
toch bijen hield, hierbij trouw terzijde gestaan door
Mijnheer Stark. Ze schreef ook lange tijd de notulen,
mooie, handgeschreven pagina's. Haar handtekening
staat ook op onze diploma's.
CURSUS BIJENTEELT
:r='js van 1
lV t- VV Jo 11 fjj-
6 ia-Ji a
:r.ce te
uitgereikt, ten bewijze, det iHf/zij he) onderwijs aan ce bovenvermelde
je r-2 Qft'is het in de Rijksv&orsehrHten voo' de subsidiering van land- en tuinbouw-
cu-scBsen vastgestelde *nodel-leerplan beefi gevo-gd en het daaraan verbonden «Karren
rie? cevolg heeft afgelegd.
**"z. i; -ET BESTUUR 3E* ORGANISATIE
Kru
HET H©©W/DE LERAAR
VAN DE CURSUS:
:e INSPECTEUR van het landbouwonderwijs,
A r -A. F*
4 c
o--r ZrA^./
i yo Ar
J7**4
b.' 5"ArV
n*r/Fr/ <vzv_
c ï-
'T't j Ar a
Ce-
TT, r A&cr
Al gauw arriveerde de heer Stapensea aan onze Oude
Kamp-deur en zei, eigenlijk wel heel erg terecht: "Je hebt
nu examen gedaan, maar het komt op de praktijk aan,
dus ik breng je twee kasten met bijen en ga maar begin
nen!" Dat was een echte schrik. Door de jaren heen heb ik
het bijenhouden enigszins onder de knie gekregen, maar
100 handig ben ik nog steeds niet!
Het was verder wel een 'probleem' hoe ik toch iets van
het geleerde en interessante van de bijen bij de leerlingen
binnen kon brengen. Dat gebeurde meestal aan het einde
van het schooljaar, bij die laatste schooldagen, waarbij je
de leerlingen alleen maar in toom moest houden. Ze wis
ten al of ze over waren of niet en met de school waren ze
nu wel helemaal klaar. Dat was het mo
ment dat ik met de bijen kwam. In het
klaslokaal deed ik m'n bijenpak aan, de
leerlingen gniffelden en wisten niet goed
wat ze er mee aan moesten. Dan kwam
het moment dat ik de bijenpijp aanstak.
"Je mag niet roken in school" kwam het
saaie commentaar. "Oh", zei ik dan,
"maar ik rook ook helemaal niet, ik blaas
alleen maar door de bijenpijp en boven
dien zijn het houtkrullen die zich in de
pijp bevinden." Dat was niet helemaal
waar, want in mijn beginjaren moest ik
'Van Nelle, half zwaar' in die pijp stop
pen. Het grappige is natuurlijk, dat de
scholieren nooit zo oplettend waren als
tijdens deze lessen!
Min of meer idioot waren de tochten om
de bijen weg te brengen naar de toen nog
oogstbare Lamsoorhoning (een delica
tesse). Daartoe gingen mijn man en ik
naar Hoeve Dordrecht, met auto en aan
hangwagen met bijenkasten. We moesten
de bijenkasten over het prikkeldraad van
het SBB-terrein tillen en door de duinen
naar een vallei lopen, waar de kasten
(van SBB) geplaatst mochten worden.
Een waanzinnige opgave, eerst 15 kilo
gram kast over dat prikkeldraad hijsen
en dan in het halfdonker (bijen moeten
min of meer in de nacht verplaatst wor
den), kasten door die duinen te sjouwen,
waarbij je geregeld met je voeten in een
konijnenhol bleef hangen. Vanuit de bij
enkasten steeg onafgebroken een zware,
zoemende toon op, een teken dat ze heel
nijdig waren en als een kast open zou
gaan, ze met grote steekdrift tevoorschijn
zouden komen. Heden ten dagen zou
SBB zulke tochten ook niet meer toe
staan.
Bv/,
v^O
Nummer 126, maart 2018
Historische Vereniging Texel
11
