Trakteren op de lagere school
Bas Huisman
Trakteren op school als je jarig bent lijkt zo gewoon, maar dat was niet altijd 'het geval. De deelnemers van 80 jaar en ouder aan het
onlangs gehouden Verteltheater in het verpleeghuis deden dat in ieder geval niet, vertelden ze. Misschien was dat toen nog niet
'in'. Mogelijk was het toen te duur. Hoewel zingen voor dejarige niets kostte, werd dat ook niet altijd gedaan. In de loop der jaren
zou dat gaan veranderen en iedereen heeft aan die momenten vast zijn ofhaar eigen herinneringen. Leuke en minder leuke.
Feestelijke opening van de verbouwde winkel van Nan
Huisman aan de Schoonoordsingel, 1957. Een ruime sortering
snoepgoed om te kunnen trakteren werd ook opgenomen in het
assortiment.
Van 1957 tot 1964 zat ik als kind op de CVO school aan
de Wilhelminalaan. In de tweede klas trakteerde ik op
drop toffees met pepermuntsmaak van Verkade toen ik
jarig was. Als je de wikkel er af haalde, waren ze zwart
en wit. Weer wat jaren later waren het perendrups van
het merk Tonnema. Je moest er op sabbelen en ze waren
erg lekker, dat wel, maar ook levensgevaarlijk. Het peer
vormige snoepje kon zomaar je verkeerde keelgat in
schieten. Het gebeurde mij een keertje, gelukkig schoot
hij nog net op tijd uit m'n keel. Het zal in de vierde klas
zijn geweest dat ik op zoute droppen mocht trakteren.
'Zout' stond er op de ruitvormige drop, niet echt nodig,
dat proefde je gelijk wel. In een van de laatste klassen
werden het knotsen op een houten steeltje om uit te delen.
Het trakteren op je verjaardag was een vast ritueel op de
CVO. Het zal elders niet veel anders gegaan zijn ver
moed ik. Je moest naar voren komen in de klas en vervol
gens werd 'Er is er een jarig' gezongen. 'Dat kun je wel
zien, dat is hij', klonk het daarna en dan wees iedereen
naar je. Op zulke momenten voelde ik me nogal voor
schut staan, ik kon wel door de grond zakken, elk jaar
weer. Daarna was het snoep uitdelen in de klas. Maar
voor de meester was de meegenomen waar blijkbaar
geen gepaste traktatie, voor hem werd altijd een reep
chocolade meegenomen, in mijn geval van Verkade (die
waren het duurste). Ik heb dat onderscheid nooit goed
begrepen. Andere klassen mocht je ook nog langs om
broertjes, zusjes, vriendjes of vriendinnetjes te trakteren.
En weer die reep voor de meester of de juf. Ze zullen zich
suf hebben gegeten in die repen met die 150 leerlingen in
die tijd. Het uitdelen aan kinderen in andere klassen
moest wel met beleid gebeuren. Deelde je teveel in één
keer uit, dan had je voor de anderen niets meer over,
een waar dilemma. In elke klas waar je kwam was het
raak, iedereen riep naar je 'ik ook, ik ook!', handen
werden hongerig naar je uitgestoken. Het waren geen
makkelijke momenten, vooral omdat je niemand wilde
teleurstellen.
Op de foto de winkel van m'n ouders met ook het snoep
goed waar ik op trakteerde. Links van de deur, bovenste
stopfles, de peerdrups van Tonnema. Rechts in het derde
vakje van boven de knotsen. Daarnaast, net niet in beeld,
waren de losse zoute droppen.
Erg benieuwd zijn we naar meer ervaringen bij het trak
teren op de lagere school. Dit was er tenslotte maar een.
Waar werd op getrakteerd, kregen meester en juf ook een
reep en waarom was dat eigenlijk. Werd er ook zo in an
dere klassen gesmeekt om een snoepje terwijl je bijna
niks meer over had. Ook problemen gehad met het toe
gezongen worden als jarige? We horen het graag en ko
men er de volgende keer zeker op terug.
Nummer 121, december 2016
Historische Vereniging Texel
31
