SP
j1
Ï-.
f
de zeehonden over. Het verzorgen van de dieren had ze nog
nooit uit handen gegeven. Ook de zeehonden moesten wennen.
Als mevrouw De Haan er niet was aten ze in het begin hele
maal niet. Maar al gauw was Henk de vertrouwde zeehonden
verzorger in zijn rode jasje. Hij hield ervan het verhaal van de
zeehonden te vertellen en deed dat op een goede en natuurlijke
manier. Omdat er destijds weinig interesse naar de zeehonden
opvang op Texel uitging zocht Henk tijdens de ziekte van De
Haan contact met de pers. Journalisten gingen voor het eerst
mee met zeehonden uizetten. Er zouden tientallen persmensen,
tv reporters en BN' ers volgen. En steeds deed Henk het ver
haal van de zeehonden uit de doeken op een manier die enorm
aansprak. Henk hield van de zeehonden en van de belangstel
ling; de camera's hielden van Henk. Zo werd hij pleitbezorger
voor de dieren en het milieu van de wadden.
Hij nam na meer dan 30 jaar afscheid bij Ecomare. In 2014
werd bij hem een tumor geconstateerd, waaraan hij op oude
jaarsdag dat jaar overleed.
Topstukken in de expositie
Op het moment dat een bijzondere vondst wordt gedaan
op het strand, wordt de stemming onrustig. Werk aan de
winkel! Een paar hoogtepunten. De meterslange reuzen-
haai, die doodging in een zwinnetje midden in de zomer.
Gerrit de Haan transporteerde het dode dier naar het
museum, waar Johan Reydon er een afgietsel van
maakte. Nog altijd is het een topstuk. De haringkoning,
een unieke vondst voor Nederland, die op het strand van
Paal 28 lag. Ook daarvan werd een model gemaakt.
Dan waren er de walvissen. Het begon al in 1953, toen
een potvis aanspoelde op de Hors. De Haan verzamelde
wat er van over was. Hij stonk nog wekenlang naar dode
walvis. Een bovenschedel ontbrak. 25 jaar later spoelde
die bloot op de Vliehors, waar het bot blijkbaar al die ja
ren had gelegen! Met veel moeite werd ook de schedel
veiliggesteld. Johan Reydon monteerde de botten en
bouwde er een model op ware grootte omheen. Diverse
zeezoogdierskeletten vulden de collectie aan. Zoveel dat
er gedacht werd aan een speciale walvisexpositie. Toen
strandde bultrug Johanna op de Razende Bol, en bijna
onopgemerkt een dode potvis een kilometer ervandaan.
Nadat de hype rondom de bultrug enigszins was be
daard verwierf Ecomare de potvis, omdat het oude
exemplaar incompleet en inmiddels ook versleten was.
Deze potvis bleek tientallen kilo's kostbaar ambergrijs te
bevatten. Van de opbrengst, die tonnen euro's bedroeg,
werd de Walviszaal ingericht. Een zaal die zo sfeervol en
spannend is, dat bijna iedereen die de ruimte voor het
eerst ziet 'Wow'! zegt. In welke taal ook.
Ecomare en de Texelaars
Het Texels Museum werd door veel Texelaars bezocht.
Hoewel een overkanter, Gerrit de Haan hoorde erbij.
Toen het museum naar de Ruyslaan ontstond wat tegen
stand onder een deel van de Texelaars. Misschien dat de
expositie er iets mee te maken had. De boeren waren in
elk geval niet te spreken over de trekker met gasmasker.
De naam 'Natuurrecreatiecentrum' sloeg niet erg aan.
Ook al waren de meeste Texelaars trots op het centrum
Nummer 120, september 2016
Historische Vereniging Texel
29
