Het idee voor een ondergrondse aquariumruimte was al
snel een feit. De temperatuur zou er lager zijn, gunstig
voor de vissen in de zomer. Deze ruimte zou het eerst
worden aangelegd. Een enorme klus, maar als het aqua
rium toegankelijk was konden daarna de andere ruimtes
aangepakt worden terwijl toch nog genoeg te zien bleef.
Voor de inhoud waren Pierre Bonnet en Arthur
Oosterbaan verantwoordelijk.
Maar de aanleg bleek veel moeilijker dan gedacht. En
dus veel duurder. De zaal ligt op 5 meter diepte, in een
enorm gat. Er werd geheid en damwanden werden ge
plaatst. Die bleken niet alleen door het duinzand gesla
gen te moeten worden, er zat een laag keiharde keileem
tussen. Het gebouw dreunde op zijn grondvesten. Toen
in 1998 de zaal klaar was waren de problemen vergeten.
Prins Willem Alexander kwam de zaal openen. Hij
knoopte er een werkbezoek aan het eiland aan vast en
Ecomare organiseerde een symposium over de toekomst
van Texel. Het was een groot succes. De Waterzaal trok
dat eerste jaar duizenden extra bezoekers naar Ecomare.
Daarna volgde Zaal 2, 'Zicht op Zee' over de invloed van
de mens op de zee. Bij de onderwerpen die aan de orde
kwamen dachten de sponsors mee. Er vonden discussies
plaats met de visserij, die dat onderwerp sponsorde.
Omdat het onderwerp voor jonge kinderen niet zo span
nend was werd bij ieder onderdeel een spel of opdracht
bedacht. Vooral het poep-electro spel met echte wc sloeg
aan. Er moest wel een deksel op gemonteerd worden,
want een kleuter maakte er gebruik van.
Zaal 1 tenslotte kwam het laatst aan de beurt. Dat was de
plaats waar het verhaal van Texel verteld zou worden en
dan vooral het landschap en de invloed van de mens.
Klapstuk werd de wolharige neushoorn, een replica ge
maakt door Remie Bakker. De voorwerpen die de
Rijksdienst voor Oudheidkundig Bodemonderzoek in
1973 had opgegraven in Den Burg Noordwest kregen een
plaats in de grote bewoningsgeschiedenisvitrine.
Kleurrijke bezoekers
Talloze anekdotes doen nog altijd de ronde tijdens receptie-bij
eenkomsten. De meest beruchte bezoeker was monsieur
Agnard, een vogelende Fransman. Hij sprak -uiteraard- Frans,
met een onbegrijpelijk accent, luisterde totaal niet naar wat de
medewerkers probeerden te vertellen en werd flink nijdig als
het niet ging zoals hij wenste. Als Agnard binnenkwam stoof
iedereen naar achteren, zodat een nieuwkomer bij de receptie
verbouwereerd de nieuwe gast te woord stond. Hekelfde zagen
we trouwens ook gebeuren in winkels waar monsieur Agnard
binnenkwam. Hostmanship moet ook verdiend worden...
Belgen zorgden af en toe voor hun eigen Belgen-grappen.
Zoals de man die opbelde voor een excursie. 'bent u met een
groep'? vroeg Adriaan. 'Awel, was het antwoord, 'wij zijn met
z'n tweeën.'
Of het Belgische gezin, dat om even over vijven op het raam
klopte of ze nog even naar binnen mochten. 'We zijn de botten
van de kinderen vergeten
Dan moet je wel weten dat 'botten' Vlaams is voor 'laarzen'.
Nederlanders doen hun reputatie in België soms ook eer aan: ze
letten op de centen. Zo kwam eens een gezelschap de hal binnen
van een stuk of zes volwassenen en een paar kinderen. Een kor
date vrouw stapte op de balie af en deelde mee dat ze besloten
hadden om voor 12 gulden naar binnen te willen. Meer hadden
ze er niet voor over. Toen dat te weinig bleek dropen ze af.
Met reclamezinnen moet je oppassen. Zoals 'Texel vogel
eiland'. Er waren mensen die telefonisch een excursie boekten
en dachten op een onbewoond eiland terecht te komen. En
stomverbaasd waren te horen dat er eten te koop was. 'Er zijn
zelfs meubelwinkels,' vertelde de telefoniste dan trots.
Doorgaans was de reactie opgelucht.
Texels Museum, Lenie 't Hart en de zeehonden
Voordat Lenie 't Hart begon met haar zeehondencrèche
ging ze in de leer bij Gerrit en Annie de Haan. Maar al
snel keerde ze zich af van haar leermeesters. Ze trok alle
publiciteit naar zich toe en Gerrit de Haan richtte zijn
aandacht veel meer op nieuwe projecten, zoals het
Juttersmuseum. Aanpassingen aan de opvang waren
dringend nodig, maar geld ontbrak in eerste instantie.
Herhaaldelijk ondernam Ecomare pogingen om de ver
standhouding met Pieterburen te verbeteren, maar het
bleek onmogelijk. Uiteindelijk werd Ecomare verant
woordelijk voor de Texelse zeehonden en de dieren die
noordelijk van het Noordzeekanaal aanspoelen. De an
dere nam 'Pieterburen' voor zijn rekening. In 2012 ont
stond serieuze samenwerking tussen de centra.
Scholenzaal, Dromenzaal, Nationaal Parkzaal,
Walviszaal.
De grote zaal aan de noordwestkant van het gebouw
werd gebouwd als ruimte voor bijeenkomsten en het ge
ven van inleidingen. Ieder jaar in januari werd de zaal
compleet verbouwd tot scholenzaal: dan kwamen de
Texelse kleuters hun 'Heintje' programma doen. Het ver
haal van Heintje (op rijm) was geschreven door Peter
Smit, Johan Reydon maakte de tekeningen. Heintje was
een jongetje dat samen met een pimpelpaarse vis ging
zoeken naar krabben, die zich hadden verstopt.
Onderweg kwamen ze allerlei zeedieren tegen. Het ver
haal werd voorgelezen en aan het eind mochten de kin
deren zelf de krabben zoeken. De zaal was opgebouwd
tot een kruip-door-sluip-door onderwaterwereld, aan het
26
Historische Vereniging Texel
Nummer 120, september 2016
