De dokter die nog nooit iemand uit z'n kont had zien eten, zag groen en geel. De zaak was beklonken. Wie zich niet ten volle had kunnen waarmaken op de keuringsdag, moest zich in de kazerne zien te revanche ren. Wie, eenmaal onder de wapenen, zo snel mogelijk weer thuis wilde zijn, moest veelal een beroep doen op zijn verborgen theatrale kapaciteiten en zich konsekwent in een zelfde rol vastbijten. Allereerst mocht men tegen over officieren nooit iets laten blijken van onwilligheid. Dan zou immers een situatie ontstaan waarin zich een krachtmeting en prestigestrijd tussen de weerspannige rekruut en de plaatselijke legerleiding kon ontwikkelen. Je moest dan sterk in je schoenen staan om niet aan het kortste eind te trekken. Dit overkwam Jaap V., die in een tijd moest opkomen waarin de uitgeschoren nek nog net tot de verplichte uiterlijkheden behoorde. Jaap weigerde zich te laten coifferen, de zaak escaleerde, er vielen klap pen. Jaap werd niet alleen mishandeld maar ook met ge weld geknipt. Nadien kon de hele boel van hem echt ver rekken en liet hij niets meer na om zijn afceer van het leger te uiten. De rebel werd ingesloten en verdween spoedig naar Nieuwersluis, de militaire gevangenis met op de poort: Eer aan de Wapenen. Daar sleepte de strijd zich voort. Op allerlei manieren werd Jaap getreiterd. Wanneer hij bijvoorbeeld iets te lezen vroeg om zijn een zame opsluiting te verlichten, werden hem jaargangen van de Legerkoerier bezorgd, en meer van die dingen. Al spoedig weigerde Jaap te eten. Maar om de leiding plat te krijgen was het nodig om zelfs zijn drinken niet meer aan te raken. Toen boog men het hoofd voor de weder- spanneling, keurde hem af op S5 en zond hem huis waarts. Koffertje met strips Het had niet veel gescheeld of Jacques S. had een verge lijkbaar lot ondergaan. Nadat hij zijn inkwartiering in het leger enige dagen had weten uit te stellen, was het dan eenmaal zover. Hij kwam bij de indelingskommandant terecht tegenover wie hij slechts een hardnekkig zwijgen in acht nam. De officier liet hem twee uur in het kamertje staan, ging even weg en vond Jacques bij terugkeer in zijn stoel met op zijn schoot het koffertje met strips dat hij voor geen prijs wilde afstaan. De kommandant raakte het zat en stelde de halsstarrige zwijger een cellenblok en Nieuwersluis in het vooruiteicht. Jaques realiseerde zich toen dat de geschiedenis een foute wending dreigde te zullen nemen. Hij begon over zijn rugklachten op te spe len. Dit deed hem via de dokter in het hospitaal verzei len. Daar bleek het gezellig want zijn dorpsgenoot Johan van H. bevond zich ook op de zaal. Johan wilde ook graag de dienst uit maar wist niet hoe hij het aan moest pakken, belandde meermalen in het hospitaal en ont vluchtte de kazerne soms in zijn pyama, waarna hij door de MP weer werd ingerekend. Johan had op dat moment net bezoek van Bennie W., die al tijdens de keuring S5 had opgelopen. Een blok hashies dat Bennie bij zich had, verdween in de theeketel en de gehele afdeling werd apestoned. In deze schemertoestand ontwaarde Jacques een broeder met een grote pan macaroni. Een overval was gauw beraamd en dit betekende het einde van zijn tweedaagse hongerstaking. Een dag later keurde de psy chiater Jacques af. Hongerstaking Een vaak wekenlange hongerstaking en een volstrekt so ciaal isolement waren geliefde strategieën om te worden afgekeurd. Soms werd dat een slepende zaak, zoals in het geval van Jacob S. en Henk van der G. Zij kwamen gewoon op en leken in alles op de andere soldaten, maar wie goed keek zag minstens twee opzienbarende ver schillen. Beiden weigerden elk voedsel en gedroegen zich kompleet eenzelvig. Het kostte Jacob drie volle weken om te worden afgekeurd. In die tijd was hij al enige ke ren van zijn graat gegaan. Door zijn a-sociale gedrag was de spanning in zijn barak zeer toegenomen en had deze zich enkele keren ontladen in zeer onheuse bejegeningen tegenover hem. Henk had het nog moeilijker, zijn vader werkte hem tegen en had de kommandant bericht dat het allemaal theater was van die jongen. Zijn diensttijd duurde bijna zes weken. Beide jongens kregen hun S5 maar moesten daarvoor wel geruime tijd met een schrale muizebek door het leven gaan. Grotere vruchten wierp de hongerstaking beginnend voor de opkomst af. Van deze methode bedienden de broers Nicolaas Werner D. zich, die bijna twee weken niet gegeten hadden toen ze de poort binnen-waggelden. Beide hadden zich opzettelijk in verontrustende mate la ten vervuilen en hadden bibberoefeningen ingestudeerd om hun deerniswekkende staat te illustreren. Hun moti vatie om eruit te komen was hoog. Ze waren afcomstig van een erf waar de boerenverbeelding al sinds mensen heugenis aan de macht is. Hun eventuele vervulling van de dienstplicht werd door de pater familias gelijkgesteld met het in vreemde krijgsdienst treden; de ouwe dreigde met onterving! Geen van twee heeft het kriebeltenue om zijn lijf gehad. Na een korte tijd mochten beiden het hos pitaal verlaten en kregen het brevet van levenslang on vermogen als trofee mee naar huis. Voorbeeld Wij zouden deze stoet van onwillige dwazen nog vele pa gina's kunnen voorteetten, maar laten het na. Beter zou het zijn wanneer de S5-veteranen tijdens samenkomsten zelf van hun wederwaardigheden zouden gaan getuigen. De sterke verhalen zouden de hedendaagse jeugd tot voorbeeld kunnen zijn Want het is toch wel zeker dat in de goede gewoonte om het militaire bolwerk door een geraffineerde acteerprestatie te ondermijnen, de laatste jaren danig de klad is gekomen. De jeugd zou weer ge zagsgetrouw zijn en dit, zo kan men aan de bittertafel vernemen, is veroorzaakt door "de crisis". Nummer 119, juni 2016 Historische Vereniging Texel 15

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Uitgave Historische Vereniging Texel | 2016 | | pagina 17