Ik kon alles zien, hij nietverd.... Adrie Vonk
In die periode van het Wilhelmina Gasthuis lag mijn opa
Willem van der Vis in het Parkzicht ziekenhuis. Hij
kwam onder de pekel bij 'Jan de Korst' (Stoomboot-
koffiehuis) vandaan en croste zo met z'n Solex de sloot
in. Resultaat: een gebroken been en te bed in het zieken
huis. Hij zag er erg tegenop dat mijn vader op bezoek
zou komen. Dan zou hij wel op z'n donder krijgen. En
toen mijn vader kwam en hij de kamerdeur nog niet
open had riep opa al: Het is niet wat je dacht hoor! Maar
daar trapte mijn vader natuurlijk niet in! Maar goed opa
lag weken in het ziekenhuis in Den Helder. Hij at daar
zelfs uien en ook nog nasi; dat had hij nog nooit gehad
bij Frouwtje buur.
Mijn zusje Tine lag toen in Alkmaar op de kinderafde-
ling. Ze was erg aan het knoeien met haar suikerwaardes.
Heel spannend was dat; dan ging het goed, dan weer he-
lemaal verkeerd. Die kinderafdeling was heel modern en
licht, tenminste zo herinner ik me dat.
Als ik vrij was van de visserijschool ging ik mee op zie-
kenbezoek. Dat was de ziekenhuisroute. Eerst naar opa
in Den Helder, dan naar Tine in Alkmaar en als laatste
naar Willem in Amsterdam. We hadden een Peugeot 404
stationwagen met een kenteken waar de letters JK in
stond. Mijn vader onthield dat altijd met Jan Kaan!
Ik vond het Wilhelmina Gasthuis maar een oud zootje.
Afgebladderde ledikanten en ik herinner me nog goed de
lysollucht. Ik denk dat alle oude ziekenhuizen zo roken.
In het Lidwina ziekenhuis hing ook zo'n ontsmettings-
lucht. Het stonk gewoon.
Willem lag daar met twee dichtgeplakte ogen. Hij kon al
les horen, maar tot zijn ergernis niets zien. Hij had grote
verhalen als we er waren. Bij hem op de zaal lag een man
uit Brabant die zijn gezicht helemaal in puin had omdat
een paard recht erin getrapt had. Volgens Willem zag hij
er verschrikkelijk uit, maar hij had hem helemaal nooit
gezien! Willem had altijd al een levendige fantasie.
Maar ik heb die vent wel gezien. Eerst lag hij erbij als een
mummie, zijn gezicht helemaal ingepakt. Later heb ik ge
zien dat zijn gezicht bont en blauw was en vol hechtin-
gen zat. En ik zag het hoefijzer nog in zijn gezicht staan.
Tenminste dat dacht ik toen. Die man moest uiteindelijk
een oog missen.
Een andere man op de zaal was Haring Arie, een penose
knakker, pooier, met veel babbels. Volgens Willem riep
Haring Arie: ze hebben een glas in me porem gedouwd.
Willem vond die banale verhalen geweldig. En wat vond
hij het vreselijk dat ik, z'n jongere broertje, Haring Arie
wel kon zien en hij niet! Heel veel jaren later had hij er
nog over.
Mijn vader en moeder moesten niks hebben van Haring
Arie en zijn familie. Er waren strikte bezoektijden op die
aparte oogafdeling. Voordat je naar binnen mocht, moest
Ik was twaalf jaar toen mijn broer Willem een ongeluk
kreeg aan boord van de TX2. Het was op vrijdag en de
kotter lag in de haven. Ik was naar school, de visserij-
school in Den Helder. Op de kotter hadden ze in die tijd
zeep in blik van het merk Swarvega of Sepy. In de winter
kreeg je de deksel er met je nagels niet vanaf, dus Willem
pakte een fileermes. Met de dikke achterkant probeerde
hij tussen deksel en blik te wrikken. De deksel klikte eraf
en het mes schoot omhoog en Willem stak met het mes in
zijn linkeroog. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed
was. Het oogvocht liep over zijn wang. Hij ging toen ge
lijk, ik denk met mijn vader, via dokter van Loon naar
het Parkzicht ziekenhuis in Den Helder.
Dokter van Waveren wist er ook geen raad mee. Het net-
vlies was kapot. Willem werd doorgestuurd naar de oog
afdeling van het Wilhelmina Gasthuis in Amsterdam.
Daar hebben ze zijn oog gelaserd. Ik denk dat het een
nieuwe uitvinding was. Hij kwam na een paar weken
weer thuis. Maar het was mislukt, het netvlies liet weer
los. Willem raakte weer naar het Wilhelmina Gasthuis.
Hij lag nu weken met dichtgeplakte ogen. Thuis geko-
men moest hij met een zonnebril met kleine gaatjes rond-
lopen. En wat nog erger was, hij mocht geen brommer rij-
den. Ik wel, ik mocht zijn brommer testen. Samen met
Jaap Sum op de Kreidler Florett om het hardst.
Willem en Adrie op zitzakken vader Vonk op de achtergrond.
42
Historische Vereniging Texel
Nummer 11 7, december 2015
