VA N
TgAEi
Als ik later rijk ben geworden Bas Huisman
st
Inmiddels was ik aan het lessen voor mijn autorijbewijs;
de brommer werd met Otmar ten Cate geruild tegen een
auto. Toen ik in de auto ben gaan rijden, raakte het
brommertijdperk op de achtergrond. Ik ben gaan varen
op de kotter en toen ik ongeveer 40 jaar was, kocht ik op
de vehikel-beurs een oude Solex voor mijn zoon Barry;
die zat toen op de Solex-club. Ik heb de Solex toen weer
lopende gemaakt, hem uiteindelijk zelf gehouden en zo
is het weer opnieuw begonnen. Tien jaar terug gingen we
een paar Solexen kopen in Zwaagdijk en we zagen daar
een Ztindapp staan, net zo een als ik vroeger had. Na wat
onderhandelen ging die mee naar Texel. Eerst heeft hij
vijf jaar in de schuur gestaan totdat Kees Jongedijk hem
kwam lenen voor een verjaardagsfeestje. Toen moest hij
dus draaien en dat lukte. Dat was het startsein!
De brommerliefde is weer helemaal terug. Ik rijd er ie-
dere dag mee naar m'n werk heen en weer en maak ritjes
met de brommervrienden van Texel.
Foto's Annelies Zegel-Boom
Als kind droomde je altijd wel ergens van, al slaat het achteraf gezien vaak allemaal nergens op. Maakte ik eerst m'n tekeningen op
de achterkant van reclameposters, een echte boost kreeg ik pas na het krijgen van een echt tekenblok. Dat kreeg ik van buurrnan Jan
Kramer toen zetter bij de Texelse Courant). De Oost-Indische inkt en een kroontjes pen erbij maakten me de koning te rijk.
Nou droomde ik als kind niet direct van een carriere als
cartograaf, maar meer van het idee wat ik zou doen als ik
rijk zou zijn geworden later. Het hebben van grote hoe-
veelheden gazeuse (Exota!), chocolademelk (lekker, maar
kregen we bijna nooit!), een machine die ijstaartenmix(?)
kon fabriceren en een machine die patat kon maken le-
ken mij dan het ultieme levensgenot te kunnen verschaf-
fen. Dus een soort machine om patat te maken hoorde er
natuurlijk ook bij. Mayonaise was nog een luxe, enkel in
tubes verkrijgbaar. Bij de zeldzame keren dat het bij ons
op tafel kwam (restjes overgebleven van Duitse gasten)
smeerden we het zelfs op ons brood. Dat rijkdom ook tot
verspilling kan lijden blijkt wel uit de snoepjesknaller.
Nergens goed voor.
Als m'n droom eenmaal was uitgekomen, dan kon dat in
mijn visie van toen natuurlijk maatschappelijk niet onop-
gemerkt blijven. Een heuse medaille voor culturele ver-
diensten zou mijn deel zijn! Ga er maar eens aanstaan.
Plattegrond van Texel op de achterkant van een reclameposter
Nummer 117, december 2015
Historische Vereniging Texel
35
