Reactie op de foto's met een vraag in het septembernummer
Er spoelde een walvis op Vlieland aan
Van Klaas Uitgeest ontvingen we nog eenfoto, evenals de twee foto's in het septembernummer en gefotografeerd in 1921 op het be-
drijfvan Jac. Kikkert Nzn, waar nu de aardappelbewaarplaats staat.
De dorsmachine is van Grisnigt van De Hal. Van links naar rechts: Cor Bakker, Piet Vermeulen, Jan Koopman (zittend), Jan
Brouwer, Gerrit Koom, Dirk Witte, Piet Henkes, Jaap Grisnigt, Jac. Kikkert Nzn., Gerrit Jansen, Nanning Kikkert, Willem Dob,
Jan Grisnigt en Piet v/d Stouw. Klaas bedankt!
De op Vlieland aangespoelde Dwergvinvis was, toen wij hem vonden, lang niet smakelijk meer. Hij spoelde in Nov. '50 aan en in
Febr. '51 werden de eerste pogingen ondernomen om het skelet een plaatsje te geven in het Texels Museum. Na vele voorbereidin-
gen getroffen te hebben, onontbeerlijk voor een dergelijke tocht, zijn Michel Binsbergen en ondergetekende naar Vlieland getrokken
om het cadaver te bergen. De reddingboot, die een oefentocht moest maken, bracht ons naar Vlieland. Reeds vanuit zee was de dikke
rug van het dier zichtbaar, we hoefden dus niet lang te zoeken.
Onze fietsen hadden we ook meegenomen zodat we daar
alle bagage op pakten en bij het cadaver brachten. De
reddingboot keerde weer terug naar Texel en daar ston-
den we dan, heel eenzaam, met de Walvis diep in het
zand gezonken, in de barre zandwoestijn. Een harde Z.O.
wind blies grote wolken zand over de Vliehors.
Na de tent opgezet en de gereedschappen uitgepakt te
hebben, zijn we aan het graven gegaan, want de 1.50 m
hoge walvis lag voor 3A onder het zand. De hele verdere
dag zijn we met dit werk bezig geweest, wat zeer lastig
was doordat bij ongeveer 40 cm diepte reeds water
kwam, zodat het welbekende drijfzand gevormd werd
door het steeds aanstuivende zand. Tegen donker zijn we
naar het posthuis gegaan en hebben daar de nacht door-
gebracht. Dit was lang geen makkelijke tocht die 8 km
over de stuivende Vliehors. De volgende morgen nu, is
de tent bezweken door het vele opgestoven zand. Van de
walvis met de kuil er omheen was niets meer te vinden.
Alleen de schedel die reeds schoon van vlees was, lag
nog op het zand, de rest zat er onder. We hebben toen
een andere methode toegepast, namelijk zand weggra-
ven, vlees wegsnijden, beenderen verzamelen en zo ver-
der, totdat we bij de staart kwamen.
Ik zal U het relaas, hoe we precies die 9 a 10 ton rottend
vlees verwerkt hebben, maar besparen.
Na drie dagen graven, snijden, trekken en sjouwen over
de 8 km lange Vliehors, hadden we dan toch het com
plete skelet, ontdaan van vlees, boven het zand. Maar nu
moesten de 1000 kg. beenderen nog vervoerd worden.
De zoon van onze gastheer, de heer Cupido, was zo be-
reidwillig om het geval naar de Z.O. hoek van de Vlie
hors te brengen. Vandaar zou de overtocht naar Texel
gebeuren met de vlet van de Gebr. Boon uit De Cocks-
dorp. Nog steeds stond er een sterke Z.O. wind die op't
laatst zo sterk werd, dat de overtocht onmogelijk was.
Om het nog erger te maken, draaide de wind naar het
N.W. en nam tot stormkracht toe. Met als gevolg, dat de
Vliehors onder water liep en het met zoveel moeite ver-
kregen skelet weg dreigde te spoelen. Er zat dus niets an-
ders op dan de beenderenmassa 16 km ver over de blank
staande hors te trekken en het skelet voor de tweede keer
onder het zand te stoppen.
Reeds tijdens onze terugtocht naar het posthuis ging de
wind liggen en de volgende morgen kon de overtocht ge-
waagd worden. Eerst toen we in het haventje van De
Nummer 109, december 2013
Historische Vereniging Texel
21
