Tellen
Het is aardig te zien hoe het 'geheugenarchief na
zoveel jaar nog een tamelijk eensluidend signale
ment kan opleveren. Lesage moet een man geweest
zijn met een stevig postuur, niet groot, brildra-
gend, wel een snor, geen baard. Hij was van goede
komaf en liep er altijd netjes bij, in een lange jas
en met een grijsbruine villen hoed, zo eentje met
een gestikte rand. Op oude foto's uit De Koog heb
ik hem nooit herkend, maar wie weel komt zo'n
plaat nog eens boven water.
Voor hij bij Den Braven terechtkwam, heeft hij
kort op andere adressen gebivakkeerd. Zo is hij in
pension geweest op "Duinrust" (tegenwoordig
"Springtij") bij Hendrik Daalder aan het Mienter-
glop, waar voor hem op zolder een werkruimte
was ingericht. Maar af en toe 'liep ie deur', hij
maalde, en als gevolg daarvan is hij er op een dag
zomaar 'lillek wegraakt'.
Lesage was niet alleen schilder, hij decoreerde ook
meubels in een sierlijke stijl en was een begaafd et
ser. Een tijdlang werkte hij met olieverf, maar uit
zijn Texelse periode kennen we nagenoeg alleen
potloodtekeningen en aquarellen. Het zijn vooral
landschappen, geschilderd in een decoratieve stijl
die doet denken aan art nouveau en oude school
platen, aan de illustraties van Cornelis Jetses en
Van huis uit (Akenbuurt) had ik het al meegekre
gen: je moet goed voor de vogels zijn. Dat was
voor ons niet zo moeilijk. Dus toen ik later in
Waalenburg boer werd, ging dat gewoon door. Je
hield altijd rekening met de weidevogels. In die ja
ren waren het er heel veel. Dat is nu, jammer ge
noeg, veel minder geworden. Dat komt misschien
door omstandigheden waar we niets aan kunnen
doen. Als ik bezig was met de tractor lette ik altijd
goed op; ik wist altijd waar de nestjes van de vo
gels lagen.
Op een keer zag ik een nestje van een kievit in de
buurt van mijn tractor. De kievit had drie kleintjes
en was dus paniekerig en onrustig. Het lukte mij
om de drie kleintjes te pakken te krijgen en op een
stuk land neer te leggen waar ik al geweest was.
De moeder was wanhopig en vloog bijna door mijn
haar. Ik ging weer terug, maar de moeder bleef me
achtervolgen. Ze was het niet met me eens en dat
kon ik best merken. Ik bleef stil zitten kijken wat
ze deed: ze landde, scharrelde wat door 't gras en
kwam omhoog met nog een kleintje tussen haar
pootjes geklemd. Ze vloog over mij heen naar de
Bernard Bueninck. In het tekenen van figuren is hij
niet op zijn sterkst, maar de manier waarop hij het
Texelse boerenland uit de vroege jaren dertig heeft
vastgelegd, heeft een bijzondere, eigen charme en
kennen we niet van andere schilders.
Aan Texelaars zal hij destijds weinig hebben ver
kocht. Zelf timmerde hij niet aan de weg en de ei
landers waren niet gewend of hadden het geld niet
om kunst aan te schaffen. Maar De Koog was toen
al niet meer "een dorp van 11 huuze en een kerk".
Het toerisme was sterk in opkomst, en er zal bij de
badgasten best belangstelling voor zijn werk zijn
geweest.
Grote bekendheid heeft Lesage nooit gekregen. Hij
vertrok van Texel in 1935 naar Den Haag en
woonde vervolgens enige tijd in Velsen. Hoe hij de
oorlog is doorgekomen weten we niet, maar kort
daarna, in 1946 ging het mis en moest hij worden
opgenomen in een psychiatrische inrichting in
Wolfheze. Daar overleed hij in 1975, bijna 30 jaar
later. Hij heeft er nooit meer geschilderd.
Theo Timmer
Een tiental schilderijen van Hendrik Lesage is mo
menteel te bezichtigen in "De Kleine Expositie"
van boekhandel Het Open Boek in Den Burg.
andere vogeltjes. Daarna werd het rustig, 't Was een
wonder.
Zelf heb ik nooit meer zo iets meegemaakt en ook
niet horen vertellen door andere mensen.
In ieder geval vergeet ik dit mijn leven lang niet
meer. Je zou bijna denken dat die vogel kon tellen.
Hans (J.D.) Roeper
Nummer 97 december 2010
Historische Vereniging Texel
5
