Er werd mas saal een vrije oefening gebracht. Daar ging aan vooraf de marswed strijd. Meestal wonnen we daar wel prijzen mee. Ons tenue was bijzonder. De clubs aan de overkant hadden alle maal een wit shirtje en een zwarte broek. Bij ons hadden de meisjes als enige een korenblauw tricotpakje met embleem en de da mes in dezelfde kleur een jurkje, dus bekijks niet te kort. De jongens waren wel in het zwart-wit. Het vaandel (door leden zelfgemaakt) en de verenigings- vlag gingen voorop. Met het Texels Fanfare was er een goede band, dus gingen er altijd muzikanten en/of trommelslagers mee als begeleiding. Dan waren er nog de kringkampioenschappen en de jaarlijkse vaardigheidsproeven, ook aan de vaste wal. Voor dag en dauw van Texel, de boot ging toen nog van Oudeschild. Dan met de bus en laat weer terug. Meestal gingen we naar Barsingerhorn, Oudesluis of Noord-Scharwoude. De proeven werden haast altijd in een naar rook ruikende zaal van een café gehou den. Deze was dan omgetoverd in een gymzaal. Een jury beoordeelde je resultaten. De nummers 1, 2 en 3 werden beloond met een medaille en iedereen kreeg een diploma met daarop de behaalde cijfers, 't Was al tijd heel spannend, rivaliteit niet te kort. We stonden stijf van de zenuwen. Ik herinner me nog dat bij de opzet ringen zwaaien m'n gympak omhoog ging en dat er een stuk van m'n onderbroek uit kwam. Het cijfer werd bekend een 8! Een van de jongens riep keihard: "Dat kwam door die onderbroek!" Ik schaamde me dood. Om de vijfjaar brachten we een revue. Dit waren ge weldige avonden en ze kosten zeker een halfjaar voorbereiding. Er werd toneel gespeeld, gedanst, ge zongen en geturnd. Meestal werden de sketches en de liedjes zelf geschreven, waarin velen in de zaal her kenning vonden. Wat heb ik daar mooie herinnerin gen aan en ik weet zeker dat velen met mij dat zelfde gevoel hebben. In 1954 werd het sprookje, van het nieuwe gymlokaal verbonden aan de Thijsseschool, werkelijkheid. Kort daarop besloot het bestuur een gediplomeerde trainer aan te trekken. Toen keken we onze ogen uit. We waren gewend aan leiding in z'n gewone kloffie met sloffen aan en nu verscheen daar een jonge trai ner in een echt trainingspak! Alles werd professione ler aangepakt. Sieraden dragen tijdens de les was bij voorbeeld uit den boze. Blote, schone voeten in de zaal werd verplicht. Dal kon ook wel, want dit was een gladde vloer. Hier was geen gevaar voor splinters, later wel voor voetwratten, dus toen kwam het schoeisel weer terug. De vereniging groeide en alles verliep naar wens. We gingen naar veel wedstrijden onder andere de februari-wedstrijclen. We konden dan niet meer terug naar Texel en overnachtten bij leden van andere ver enigingen of in de "Gouden Engel" te Schagen. Soms gingen we via de dakgoot naar binnen. Grote feesten, maar nooit rottigheid. De Texelaars waren zeer ge liefd. In de periode dat het niet zo goed ging met de club kas van de vereniging, werden er allerlei activiteiten gehouden, zo ook een veiling. Huis aan huis werd ge vraagd iets in te brengen. Het aanbod was buitenge woon en zeer gevarieerd: van etenswaren, schilderijen en serviesgoed tot klussen, tuinonderhoud, oppassen en bungalows schoonmaken toe. Je begrijpt dat dit veel tijd en moeite kostte, het was af en toe afzien. Maar iedereen ging ervoor. De veiling werd een groot succes en de vereniging was uit de geldzorgen. We hebben toen ervaren dat veel Texelaars de gymnastiek een warm hart toe droegen. In de loop der jaren verhuisden we meerdere malen naar een andere zaal en is er veel wisseling van lei ding geweest en zoals overal verliep het bij de een be ter dan bij de ander. Landelijk kwam GVT ook in beeld, voornamelijk met springen. Naast het turnen werd eerst een ritmische afdeling en later een afdeling jazz-gymnastiek opgericht. Heel intensief en op pro fessionele wijze werd er gedanst en met goede tot zeer goede resultaten werd landelijk deelgenomen aan de jazz-dagen. Er is uiteraard nog veel meer te vertellen over de gymvereniging, maar 't lijkt me zo wel genoeg, anders wordt het misschien te saai. Over 13 jaar is het 2023 en ik hoop dat GVT dit 100 jarig bestaan kan vieren en dat er heel veel leden zijn die, zoals ik, terug kun nen kijken op een fijne periode bij de GVT. Mens sana in corpore sano! Elly Heer scha p- Verstegen 74 Historische Vereniging Texel Nummer 97 december 2010

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Uitgave Historische Vereniging Texel | 2010 | | pagina 76