Er werd mas
saal een vrije
oefening
gebracht.
Daar ging
aan vooraf
de marswed
strijd.
Meestal
wonnen we
daar wel
prijzen
mee.
Ons tenue
was bijzonder.
De clubs aan de
overkant hadden alle
maal een wit shirtje en
een zwarte broek. Bij ons hadden de meisjes als enige
een korenblauw tricotpakje met embleem en de da
mes in dezelfde kleur een jurkje, dus bekijks niet te
kort. De jongens waren wel in het zwart-wit. Het
vaandel (door leden zelfgemaakt) en de verenigings-
vlag gingen voorop. Met het Texels Fanfare was er
een goede band, dus gingen er altijd muzikanten
en/of trommelslagers mee als begeleiding.
Dan waren er nog de kringkampioenschappen en de
jaarlijkse vaardigheidsproeven, ook aan de vaste wal.
Voor dag en dauw van Texel, de boot ging toen nog
van Oudeschild. Dan met de bus en laat weer terug.
Meestal gingen we naar Barsingerhorn, Oudesluis of
Noord-Scharwoude. De proeven werden haast altijd
in een naar rook ruikende zaal van een café gehou
den. Deze was dan omgetoverd in een gymzaal. Een
jury beoordeelde je resultaten. De nummers 1, 2 en 3
werden beloond met een medaille en iedereen kreeg
een diploma met daarop de behaalde cijfers, 't Was al
tijd heel spannend, rivaliteit niet te kort. We stonden
stijf van de zenuwen. Ik herinner me nog dat bij de
opzet ringen zwaaien m'n gympak omhoog ging en
dat er een stuk van m'n onderbroek uit kwam. Het
cijfer werd bekend een 8! Een van de jongens riep
keihard: "Dat kwam door die onderbroek!" Ik
schaamde me dood.
Om de vijfjaar brachten we een revue. Dit waren ge
weldige avonden en ze kosten zeker een halfjaar
voorbereiding. Er werd toneel gespeeld, gedanst, ge
zongen en geturnd. Meestal werden de sketches en de
liedjes zelf geschreven, waarin velen in de zaal her
kenning vonden. Wat heb ik daar mooie herinnerin
gen aan en ik weet zeker dat velen met mij dat zelfde
gevoel hebben.
In 1954 werd het sprookje, van het nieuwe gymlokaal
verbonden aan de Thijsseschool, werkelijkheid. Kort
daarop besloot het bestuur een gediplomeerde
trainer aan te trekken. Toen keken we onze ogen uit.
We waren gewend aan leiding in z'n gewone kloffie
met sloffen aan en nu verscheen daar een jonge trai
ner in een echt trainingspak! Alles werd professione
ler aangepakt. Sieraden dragen tijdens de les was bij
voorbeeld uit den boze. Blote, schone voeten in de
zaal werd verplicht. Dal kon ook wel, want dit was
een gladde vloer. Hier was geen gevaar voor splinters,
later wel voor voetwratten, dus toen kwam het
schoeisel weer terug.
De vereniging groeide en alles verliep naar wens. We
gingen naar veel wedstrijden onder andere de
februari-wedstrijclen. We konden dan niet meer terug
naar Texel en overnachtten bij leden van andere ver
enigingen of in de "Gouden Engel" te Schagen. Soms
gingen we via de dakgoot naar binnen. Grote feesten,
maar nooit rottigheid. De Texelaars waren zeer ge
liefd.
In de periode dat het niet zo goed ging met de club
kas van de vereniging, werden er allerlei activiteiten
gehouden, zo ook een veiling. Huis aan huis werd ge
vraagd iets in te brengen. Het aanbod was buitenge
woon en zeer gevarieerd: van etenswaren, schilderijen
en serviesgoed tot klussen, tuinonderhoud, oppassen
en bungalows schoonmaken toe. Je begrijpt dat dit
veel tijd en moeite kostte, het was af en toe afzien.
Maar iedereen ging ervoor. De veiling werd een groot
succes en de vereniging was uit de geldzorgen. We
hebben toen ervaren dat veel Texelaars de gymnastiek
een warm hart toe droegen.
In de loop der jaren verhuisden we meerdere malen
naar een andere zaal en is er veel wisseling van lei
ding geweest en zoals overal verliep het bij de een be
ter dan bij de ander. Landelijk kwam GVT ook in
beeld, voornamelijk met springen. Naast het turnen
werd eerst een ritmische afdeling en later een afdeling
jazz-gymnastiek opgericht. Heel intensief en op pro
fessionele wijze werd er gedanst en met goede tot
zeer goede resultaten werd landelijk deelgenomen
aan de jazz-dagen.
Er is uiteraard nog veel meer te vertellen over de
gymvereniging, maar 't lijkt me zo wel genoeg, anders
wordt het misschien te saai. Over 13 jaar is het 2023
en ik hoop dat GVT dit 100 jarig bestaan kan vieren
en dat er heel veel leden zijn die, zoals ik, terug kun
nen kijken op een fijne periode bij de GVT.
Mens sana in corpore sano!
Elly Heer scha p- Verstegen
74
Historische Vereniging Texel
Nummer 97 december 2010