Ik denk ok nag an een héél are gelegenheid. Een héél
bizondere, eigelijk rare kerkdienst endjannewarie
1944, in 't donkerst fan de oorlog. In de kerk alliendig
vrouwe en ouwere marine. De dommenee zal in een
concentrasiekamp, sien fervanger was in Drenthe te
werksteld, net as zoveul jonge Tesselaars. De organist
- mien vader - zat ok in Drenthe hee de zgn. "staats
gevaarlijke". En de ouderling, die deuze sundag de
dienst soow doên, was in die nacht fan saterdag op
sundag oppakt met een onderduker.
We za tte d'r ferloore bee, weet ik nag.
Toen stond de vrouw fan de dommenee op en hoewel
ze altóós wat skuwwig en ferlege was, nam ze de lei
ding. Ze las uut de Bijbel een psalm. Elet was psalm
140 en we songe in gróóte saamhorigheid die psalm.
Vers 8 gaat zóó:
Ik weet: de Heer zal vonnis wijzen
't verdrukte volk wordt opgericht.
In recht hersteld zal het Hem prijzen
En wonen voor Zijn aangezicht.
De kerk in de sneeuw (foto T. Kikkert-Bruin)
We songe ons eige bove de ellende uut. Ik was veertien
en hel was onfergetelijk.
Twie foorbeelde fan nog veul meer wat ik meemaakte
in 't kerkie fan De Hoore. Me leve lang hèèw ik er al
een band mee. Ik ben er dóópt, sat sundag an sundag
op me plasie, me vader was er ruum veertig jaar or
ganist, me ouwers lèège er op het kerkhof. Deer flak
bee hèèw ik me allerleste plasie al uutsocht. En dal is
héél goed, maar fan mee mag het nag lang wachtel
Gré Dros
Kleurenets door H.E. Roodenburg
(foto coll. Wilma Eelman)
Nummer 97, december 2010
Historische Vereniging Texel
25
