Mooie jeugdherinneringen
op een gegeven moment het zo kritiek werd, de
binnenkant van de dijk naar beneden zakte en er
nog maar een schamel randje dijk over was. Naar
wat ik later heb gehoord, was dit het cruciale mo
ment waarop de dijk in de Eendrachtpolder het be
gaf en de ergste druk er bij Wagejot vanaf was. In
de Eendracht verdronken zes mensen uit de Waal.
Later realiseerde ik me dat Oosterend ook aan een
ramp was ontsnapt. Als de dijk hier was doorge
broken, waren er maar weinig mogelijkheden ge
weest om je hachje te redden. Alleen op het platte
dak van het dijkhuisje.
Wij hebben deze dagen bepaald wel een bescherm
engel gehad, want uit latere verslagen hoorde ik
dat de stoomtrawler 1JM 60 "Catharina Duyvis"
enkele uren nadat wij weer binnen waren gekomen
in IJ muiden, voor de pieren kwam en door de hoge
zeeën niet naar binnen kon en daarna met man en
muis is vergaan.
Mijn fiets heb ik later uit de stalling opgehaald met
de fietslamp nog vol zeewater. Na deze nog enkele
jaren te hebben gebruikt, zakte ik door het frame
door de inwerking van het zoute water.
Op maandag 2 februari ging de Texelse kottervloot
naar Zeeland, maar ondanks dal ik zou varen op de
TX11 werd ik tot mijn grote verdriet nog niet ge
vraagd om mee te gaan. De volgende week begon
ik mijn vissersloopbaan als kokmatroos op de
TX11 en vond ik in een kastje nog enkele blikjes
haring in tomatensaus die waren vervoerd als
noodrantsoenen voor de slachtoffers in en rond
Zierikzee.
Deze beelden en gedachten kwamen vorig jaar
weer bij me boven tijdens een bezoek aan het Wa
tersnood Museum in Ouderkerk in Zeeland en ik
de ellende zag die deze storm had aangericht.
Bram van Dijk
Simon haalde mij over om een stukje te schrijven
over mijn jeugdjaren in "De Worsteltent". Daar
ben ik geboren. Hoewel mijn ouders daar beslist
anders over dachten, het was daar tochtig, klam en
kil, er was geen elektra of stromend water, ver
maakten wij ons daar als kinderen uitstekend. De
omgeving met boerenland, bos, duinen en strand,
waar we voortdurend te vinden waren, was inspire
rend en zonder dat wij het beseften, natuurlijk en
opvoedkundig.
Om die reden hoefde ik ook niet naar de kleuter
school; er was immers genoeg te doen en leren kon
je altijd nog!
In de eerste klas van de lagere school ging het dan
ook niet zo best. Na een paar dagen schoolbanken
in een welhaast verstikkend schoollokaal, mocht ik
even naar het toilet. Via een raampje kroop ik als
klein, schriel mannetje, naar buiten en zonder
klompen, jas en 'slikkezak' rende ik terug naar
huis. Hoe mijn ouders en de juf daarop gereageerd
hebben, weet ik niet meer.
We speelden heel veel met de kinderen uit de
buurt of met vriendjes van school in het bos en
klommen dan als apen in de (ruwe) dennenbo
men. Dat gaat het beste zonder klompen. Zo droeg
ik een keer nagelnieuwe sokken, die m'n moeder
vanzelfsprekend had gebreid, en na een uurtje
klimmen zat daar geen zool meer onder! Droevig
natuurlijk, denk je later. Verstoppertje spelen
De familie Maas voor "De Worsteltent"
hoorde daar ook bij en op een dag had ik me ver
stopt boven op een mierennest. Dat heb je eerst
niet in de gaten maar als je dat dan voelt, is het te
laat. Ze zaten overal, wel tot in m'n onderbroek.
Gillend van pijn, maar misschien meer van angst,
rende ik naar huis onderweg de kleren van mijn
lijf scheurend. Het blijft je bij, zeker als ik nu mie
ren in het bos tegenkom!
Als klein kereltje mocht ik met mijn vader en
broer mee om de strikken te controleren die waren
uitgezet aan de rand van het bos vlak bij het Turf-
Nummer 97 december 2010
Historische Vereniging Texel
17
