Persoonlijke herinneringen aan de stormvloed van 1 februari 1953
Na de Tweede Wereldoorlog kwam de visserij weer
op gang met alleen de uit Duitse krijgsdienst te
ruggekeerde zeven kotters. In de loop van de vol
gendejaren werden de drie verloren gegane sche
pen vervangen door nieuwbouw. Ik ben in 1952
van school gekomen, maar omdat alle tien kotters
waren bemand en er in die tijd weinig verloop was
in de bemanningen, was het niet gemakkelijk om
een plaatsje te bemachtigen. In de herfst van 1952
kon ik wat ervaring opdoen om mee te gaan, alleen
voor de kost. In 1953 gaf Piet Vlaming van de
TX11 me de gelegenheid om als 6e mannetje mee
te varen voor 2 van de netto besomming, te be
ginnen op 2 februari.
De week hieraan vooraf lag mijn vader met de
TX32 in IJmuiden voor de jaarlijkse motorschoon-
tnaak, die gebruikelijk een week duurde. Alles
moest uit elkaar, de kleppen werden opnieuw ge
schuurd en zuigerveren vervangen. Ik ging deze
week met mijn vader mee om hand- en spandien
sten te verrichten.
Op zaterdag 31 januari waren we rond de middag
klaar en na proefgedraaid te hebben, vertrokken
we richting Texel. Het was slecht weer en omdat
we dwars op de wind en golven voeren, slingerde
de kotter zwaar. Na ongeveer een uur te hebben
gevaren, verslechterde het weer zodanig dat er
werd besloten om terug te keren naar IJmuiden.
Wij namen de trein naar Den Helder. Aangekomen
bij de veerhaven stond het water al zo hoog, dat
hel wachtlokaal wel een eilandje leek. Hoe we met
droge voeten aan boord van de boot zijn gekomen
herinner ik mij niet meer. Maar wat ik me nog heel
goed herinner, is dat de boot in Oudeschild af
meerde bij de hoge steiger achter het havenkantoor
in de mond van de haven. Ik had me toen wel eens
afgevraagd waar deze hoge steiger toch voor
diende, maar nu zag ik het met eigen ogen. Mijn
liets was in de stalling onder het stoombootkoffie
huis en dat stond onder water, maar we werden
met een taxi thuisgebracht.
De volgende morgen op zondag 1 februari ging de
brandweersirene en luidden de klokken. Ik ben de
straat op gegaan en heb later nog warme kleren
van huis opgehaald, want wij zouden naar de dijk
worden gebracht omdat deze op doorbreken stond.
Wij werden per brandweerauto naar Wagejot ge
bracht en moesten zandzakken vullen: één de zak
open houden en de ander scheppen. Door het
overkomende water was de dijk doorweekt zodat
Het dijkhuisje bij Wagejot (foto Bram van Dijk)
16 Historische Vereniging Texel Nummer 97, december 2010
