Tessels Prate
Herinneringe uut me kiendertiêd
Me buurmeisie Nellie en ik ware fan kleins af
an al dikke vriendinne en het was dan ok
gróót féést, toe we een keer foornachies
moche bee een tante fan Nellie op Spiekdorp
bee Oostrend.
Een jaar of zes ware we en met de tentwage
fan Nellies vader ginge we d'r na toe.
Nellie was een héél laat nakommertje in d'r
femilie. D'r moeder was meen ik al een end in
de feertig toe ze gebore wier. Ze had allegaar
ouwe omes en tantes, net ommoes en oppaas!
Bee mee was dat héél aars. Ik was het eerste
kleinkiend fan me oppa: de eerste fan een
nuwwe generasie. Ik had juust een héél stel
piepjonge omes en tantes, de mééste ware
eigelijk nag meikes en jonges!
Nellies tante op Spiekdorp was denk ik al
teuge de sestig. Tante Sien was een vrolijk dik
méns met allegaar krukjes om d'r gezicht en
een gróóte knot bove op 'r hóófd.
Het was ferskrikkelijk leuk bee tante Sien. Ze
ferwende ons, alles moch en ze zat vol
ouwerwesse grappies en spelletjes.
D'r stonde twie lege medicijnevlessies in de
keuke, met fan die korte dunne halsies en
kleine kurkestoppies erop.
"Tante Sien, magge we dropwater make?"
"Wei-jajet! Maar hèèw ik nag droppies? Effe
kieke in de kós. Nou, kiek ers, deer fiend ik
nag een zakkie!"
Dus, beiegaar een vlessie, droppies erin, en
driekwart vol water uut de pomp. En skudde
maar! Het wordt al wat brunig. Smaakt het al?
Néé. Skudde maar weer en dan kwam er een
hééle laag skuum op. As de droppies hillegaar
oplost ware was het pas goed. En dan zó nou
en dan een zupie, niet alles tegliek. Lekker
hoor!
Tante Sien had ok een hééle ouwe pop met
een porseleine hoofd en arme en biêne, met
sacht leer an de elleboge en knieë, die echt
buuge konne. Ze had prachtig lang heer en
een witte jurk an vol stróókies en kantjes. Net
een doopjurk, fonde we. We noemde d'r
Jessica, dat fonde we zó'n deftige naam. (An
De Hoore hiette gien méns zó!)
We ginge wat we nag alders dede "kerkie
speule".
De stoêle in de kamer wiere naast en achter
mekaar zet en Tante Sien kwam anzette met
twie kerkboeke. We songe wat we konne, met
lange uuthale alle versies die we op 't
sundagskool leerd hadde.
"Tante Sien, nou gane we dóópie speule, wil
u dan de dommenee weze?"
"Wei-jajet." zei tante Sien, "en ik weet nag
wel een mooie spreuk ok."
Deer stonde we met de pop, en Tante Sien
haalde het handewasserskompie uut de keuke,
dee drie keer d'r hand erin, en op het hóófie
fan de pop en zei héél plechtig:
"Jessica ik dóóp je",
het water belóóp je,
het water begiet je,
Jessica, zóó hiet je!"
Volges Tante Sien moste we dan singe fan
"Dat 's Heeren zegen op U daal."
Dat hoorde zó, zei ze en ze song het net zó
lang foor tot we het meesinge konne.
We sliepe die nacht in een gróót
twiepersoonsbèèd, weer je hillegaar in
wegzakte, zóó sacht was het, gróóte lol
fanzellefl
Hoe we aredags naar huus gaan benne weet ik
niet goed meer.
28
