werd door de Duitsers in de Oekraïne
neergeschoten en redde zich per
parachute en kwam vervolgens in een
Pools krijgsgevangenkamp.
Heel veel Russische krijgsgevangenen
begaven zich in Duitse dienst om een
beter leven te hebben en om als het
mogelijk was de Duitsers een hak te
zetten.
De opstand op Texel begon in de nacht
van 5 op 6 april 1945 om één uur 's
nachts.
Iedere Rus moest een Duitser voor zijn
rekening nemen en hem doden met
pistool of mes.
Op één van de volgende dagen, toen de
Russen probeerden de Noordbatterij
in de Duinen te veroveren, zagen wij
dat zij met een Rode-Kruis auto over
het fietspad naar het Fort reden en zij
werden onder vuur genomen door de
Duitsers in het fort.
De Rode Kruis auto ging in vlammen
op. Later in de week, toen geen boer zijn
koeien meer durfde melken, kwam Sjalwa
Loladse, met een munitiewagentje,
getrokken door een paard, die koeien
melken en Oma werd door hem,
commandant van de Georgiërs, gevraagd
of zij de melk wilden koken, zodat hij de
melk kon wegbrengen naar zijn soldaten,
die hier en daar in dekking lagen.
Hij verzekerde de bewoners van het
buurtje, dat "Der Englander" de opstand
steunden en toen zijn handen wijzend
naar de lucht gingen, begreep ik dat de
Georgiërs verwachtten, dat de Engelse
parachutisten spoedig zouden komen
om hen te helpen.
Loladse sneuvelde op 23 april 1945
en werd op het Russenkerkhof nabij
Oudeschild bijgezet.
Het einde van de opstand kwam op 4 mei
1945.
De overgebleven Georgiërs, die op Texel
ondergedoken zaten, moesten nog tot 20
mei wachten voordat zij naar Rusland
terug konden keren. 565 Russen
verloren op Texel het leven.
Gevaar op het buurtje
In de volgende dagen werd het steeds
gevaarlijker op het buurtje, wegens
schermutselingen tussen Duitsers en
Georgiërs.
Men kon niet meer zonder gevaar naar
buiten en we moesten zelfs in de keuken
onder de tafel slapen.
De Duitsers kwamen met tanks langs
en schoten op de boerderijen en huizen
van het buurtje, omdat zij vermoeden
dat er Georgiërs verborgen werden.
Maar op ons buurtje hielden zij zich
niet schuil. Schoenmaker Barhorst,
die vijf huizen verder woonde werd
aangeschoten en overleed later in het
noodziekenhuis in Den Burg.
Oma kreeg een granaatscherf in haar
wang, die bij haar oor er weer uitkwam.
Zij werd pas de volgende dag in
Oosterend door een dokter behandeld.
Een voltreffer in de voorkamer ging eerst
door de grote wandklok en door de kast
met weckflessen met vlees en groente.
Toen het 's morgens licht werd gingen
wij kijken; de kamer was een puinhoop,
de klok was totaal verdwenen, het enige
wat ervan over was gebleven, was de veer
en deze stond rechtop in een cactus, die
voor het raam stond.
De bewoners van het buurtje moeten
vertrekken
Alle buurtbewoners werden 's morgens
na de beschietingen gesommeerd door
de Duitsers, dat we de buurtschap
moesten verlaten en op platte wagens
met paardentractie werden we
weggebracht naar diverse bestemmingen
op het eiland.
Langs de weg, die wij gingen, zag je dode
soldaten liggen, de meeste Duitsers,
met een gaatje in het voorhoofd,
want de Georgiërs waren zeer goede
scherpschutters
Oma en ik gingen in Oosterend bij de
familie Beman logeren (was familie van
Oma) in de Kerkstraat tegenover de
kerk.
25
