foor de lieste zorrege met de name
fan de pliegies en de vrouwe die koffie
zouwe brenge.
Het wos de évend foor Kerst.
Om hollef acht ging de eerste ploeg na
de Witte Punt, Jaap Mol en Kees de
Klapper.
Ze stinge same te verrekke fon de
koud, maar os d'r 'n auto on kwam
dede se net alsof se gewoon wot stinge
te prate, met 'n segaar in 't hoofd, wont
déér kon best iemand van de Burreg of
de Wéél inzitte.
De nacht ging verskrikkelijk langzaam
om. Ellek uur kwamen twie nuwwe
monne over de diek en lost de aare of,
die skurkend in de klere naar huus
ginge.
De twiede Kerstnacht, de nacht
van de droom brak on! De monne lette
extra goed op. Zenewachtig liepe ze
heen en weer. Se ginge ok niet metien
na huus.
Se bleve met mekaar wachte op 't
moment fon de ramp. Se wiste ollegaar
dot de diek zouw deurbreke.
Het zouw zeker gebeure. Langzaam
kroop de nacht om. Hollef zes sloeg de
tore. Déér klonke stappe bee de diek.
Iemond kwam onrenne. Wos de diek
erges aars deurbroke?
Een ongeluk komt nooit ollien! Een
donkere skim in een bonkertje...hééé.
...dot...dot leek wel... nee, het wos Piet
fon de Kale.
Dóódstil wachtte de monne fan Skil,
koud en met bange foorgevoeles. Piet
wos bee de Witte Punt ankomme... hee
opende sien mond... 'Ik heb droomd',
sei Piet. De monne verskote d'r eige
verrot.
Droomd?
'Ik heb droomd dot de diek hillegaar
niet deurbreekt.'
Eerst wos het een hortje stil. 'Wot sei
je déér?'
'Ik heb droomt, dot de diek niet zei
deurbreke; ik droomde dot jullie hier
ollemaal stonde en stonde en de diek
brak niet deur; ik droomde dot se
seide: Piet heb droomt dot de diek zow
breke en ik sting d'r bee en sei dot die
droom bedrog wos; die diek bluuft
héél; die diek breekt nooit deur!'
Met moeite hielde de monne d'r eige in.
'Maar dot fon de brond wos toch maar
waar,' sei Piet haastig.
'Een mens ken sien eige vergisse,
sèègge jullie nouw zellef. Het spiet
me.'
'Ga maar gauw na huus, ik weet héél
zeker, de diek breekt niet.'
'Nou, don gaan ik d'r maar es op huus
on.'
Se ginge na huus; wot moste
se aars? Se konne Piet wel wurrege of
dóódslaan, maar die kon d'r ok niks on
doen. Hee hod zellef ok waakt.
Die nacht sliepe ze niet meer.
(Meskien vertrouwde se de eerste
droom meer don de twiede?) Maar...
die diek bleef héél in ieder gevol!
Doe wos de Kerst ferbee.
't Wos een witte Kerst, dot wel!
Hortstikke wit.
Imme Dros, 1969
De schuur van Achtertune
2003. Het jaar van de boerderijen.
Er wordt in heel Nederland o.a. terug
gekeken naar boerderijen waar vaak
alleen nog foto's van bestaan. Op Texel
wordt geschreven over de stolpen.
Maar zo velen zijn er verdreven,
verbrand of afgebroken. En welke
Texelaar heeft er geen dierbare
herinneringen aan zo'n gezellige stolp.
Onlangs kocht ik in een tweedehands
boekenkraam een oud vergeeld
(oorlogspapier) boekje over Texel.
Ik las daar interessante dingen in,
maar heel verrassend vond ik de
waarschijnlijk nog oudere tekeningen
van o.a. de dorpen op Texel. Wat mij
het meest trof, was een gezicht op
Oosterend, gezien vanaf een weiland
op Achtertune; op de voorgrond een
stolp, behorend bij de boerderij van de
26
