WATERSNOOD
De nacht van 31 januari-1 februari 1953
zullen we niet gauw vergeten: het was de
nacht van de 'februariramp'. Komend jaar
2003 is dat vijftig jaar geleden.
De Historische Vereniging organiseert in de
laatste week van januari en de eerste week
van februari in Tusse de Banke een tentoon
stelling over de gebeurtenissen van deze
nacht en de daaropvolgende dagen. Een en
ander zal in historisch perspectief gezet wor
den. Hoe hebben de Texelaars in het verle
den de strijd tegen het water gevoerd? Tege
lijkertijd start in het Maritiem en Juttersmu
seum een expositie over de waterstaatkundi
ge gevolgen van de ramp en het daarmee
veranderde landschap van Texel.
Bezoekers van de tentoonstelling in Tusse de
Banke kunnen gratis de tentoonstelling in het
Maritiem en Juttersmuseum bezoeken. Be
zoekers van het Maritiem en Juttersmuseum
worden attent gemaakt op de expositie in
Tusse de Banke. Het belooft een interessante
dubbel-expositie te worden!
Bij wijze van inleiding op dit gebeuren volgt
hier heet persoonlijke verhaal van een werker
aan de dijk in die rampnacht van 1 februari
1953. De Historische Vereniging doet hierbij
een oproep aan anderen om eveneens hun
belevenissen op papier te zetten en ze ons
toe te sturen. Deze verhalen mogen niet in de
vergetelheid raken en de tijd dringt! Ze zullen
een waardevolle aanvulling zijn voor ons ar
chief!
TEXEL BEDREIGD
De watersnood 31 jan. -1 febr. 1953
De beleving van een Hoornder Dominee!
Met voldoening leg ik mijn pen neer: de preek
voor morgen is af, elf uur 's avonds! Buiten
heerst het donderend geweld van een N.W.
storm. En dat nog wel met 'springtij'! Wind
kracht 10 of misschien zelfs 11 Eerder op de
avond had ik met organist Dros, buurman en
bakker, gewoontegetrouw, de liederen voor
DsC.H.
Van Rijn
1953
de dienst van de volgende dag besproken.
Zelfs bij die vijftig meter over straat bleef je
nauwelijks op de been.
Pas tien weken op Texel had ik zoiets nog
nooit meegemaakt. Dros vertelde me dat hij
via een telefoontje zojuist had gehoord van
uitzonderlijk hoog water op de kade van
Oudeschild. De weinige passagiers van de
laatste boot waren door Oudeschilders met
lieslaarzen aan naar het droge gedragen.
Ook voor Texelaars had de storm iets
angstaanjagends. Tegen kwart over elf klonk
plotseling -boven het stormgeweld uit- het
afgrijselijke gejank van de sirene: alsof het
weer oorlog was! Kort daarop het constante
getoeter van een TESO-bus, heel langzaam
rijdend door de dorpsstraat. Wat is er aan de
hand? Brand? Watersnood? Naar buiten ge
lopen, de straat op, hoorde ik van diverse
dorpsgenoten: de Schanssluis ten zuiden van
Oudeschild wil niet dicht! Die moet dicht,
want anders stromen alle polders onder. Met
zandzakken! Werkers gevraagd!
De bus was bijna vol! In het duister kon ik
slechts enkele gezichten herkennen, maar ik
was ook pas tien weken Hoomder. Op naar
de Schans: ik had geen idee waarheen? Dan
weer rechtsaf, dan weer linksaf. De bus
schommelde van het stormgeweld. We gin
gen door de PH-polder, waar diverse leden
van mijn gemeente woonden. Af en toe zag
je een flauw lichtje bij een huis of boerderij
(de PH-polder had nog geen elektriciteit in die
dagen!). 'Zouden de mensen die daar wonen
van het dreigende water weten?' vroeg ik
mijn buurman. 'Natuurlijk, dominee, maakt u
19
