op dat ik in het huis met de barometer gebo
ren ben, maar mijn zus Rie kwam in een huis
ter wereld dat nog bekender zou worden,
want de Rijmelaar betrok in 1933 het pand
aan de Oesterstraat waar nu Cor Ellen zetelt
met zijn tuin vol juttersattributen. Op heel wat
films en video's moet het vastgelegd zijn.
sterk domineerde. Door de week luisterde ik
vaak op bed naar de oefen-uitvoeringen van
Excelsior in 'het Gebouw', en zondags speel
de mijn vader zijn vaak behoorlijk ingewikkel
de melodieën op het harmonium, waarvan ik
mij naast de warme klank ook het gehijg van
de blaasbalg nog goed herinner.
Op Peperstraat 35 werd in september mijn
broer Hans geboren. In de Texelse Courant
werd zijn komst aldus aangekondigd:
Vanavond bracht de ooievaar
Bij ons een nieuwe Rijmelaar
Hans is hij geheten
Met vreugd doen wij 't u weten
Het wonder gebeurde: Huib had zijn stek ge
vonden. Uit allerlei herinneringen blijkt dat er
eindelijk een plek was waar hij zich thuis
voelde. Ondanks de moeilijke omstandighe
den van crisis en werkeloosheid, heerste er in
het huisje meestal een vrolijke sfeer. Het was
een tijd waarin voor mijn gevoel de muziek
Rentenaar won de wedstrijd met de prachtige
kroon van gekleurde lampjes die hij op het
dak van zijn garage had gemonteerd. Dat
waren nog leuke dingen voor de mensen,
maar internationaal viel er niet veel plezier
meer te beleven. De gevolgen daarvan waren
ook op Texel goed te voelen. Geleidelijk aan
viel de schaduw van de oorlog over ons le
venDuitsland drong Polen binnen en de
mobilisatie werd afgekondigd.
in het winkeltje van Arie Timmer, waar ik als
jochie van zeven boodschappen moest doen,
hoorde ik de mensen bezorgd met elkaar pra
ten: 'Zullen we nou weer oorlogsbrood krij
gen? Moet alles weer op rantsoen?' De krant
werd thuis met extra aandacht gelezen. Ik
hoorde over de Finnen die als helden vochten
Ook in die woning had De Rijmelaar het al
gauw weer bekeken en omstreeks 1935
streek hij neer in het bovengenoemd huisje,
Peperstraat 35. We tuurden er inderdaad te
gen een lang hekwerk aan, maar als we bo
ven uit het raam keken, zagen we een van de
mooist denkbare Texelse landschapjes, de
witte boerderij bij het 'Koppesbossie' en daar
achter de lange streep van de dijk langs het
Wagejot en de Kaap.
Zoals gezegd, er ge
beurden leuke en
minder leuke dingen.
Tot de leuke herinne
ringen reken ik het
feest waarbij heel
Oosterend deelnam
aan een wedstrijd.
Vermoedelijk in ver
band met het huwe
lijk van Juliana en
Bernard, was er op
het dorp een prijs
vraag uitgeschreven.
De meest originele
versiering zou be
loond worden met
een fraaie prijs. Mijn
ouders deden ook
mee. Ze hadden het voortuintje volgehangen
met oranje beschilderde klompen en roodwit-
blauwe slingers. Daartussen hing een groot
bord met de tekst: Zo lang de prins op klom
pen gaat, de middenstand niet ondergaat.
(Het versje herinner ik me niet exact.)
18
