weer vertrokken met onze flessen frisdrank,
want we jaagden met onze verschijning ande
re klanten weg
Gelukkig laat schapenvet zich makkelijk weg
wassen. We gingen na een dag werken vaak
zwemmen en dan was het probleem snel op
gelost. Naast de goede beloning waren de
contacten met de boeren leuke aspecten aan
het woltrappen. Op zowel de boerderij als in
Den Hoorn als die in Oosterend en ook in de
Coöperatie in Den Burg werden we steeds
vriendelijk ontvangen en koffie en frisdrank
was er als vanzelfsprekend. Ook probeerden
we bij de boeren die wol leverden sigaretten
te bietsen. Vooral Peter Riteco kende veel
boeren, of deed alsof hij ze kende en hij
sprak ze dan persoonlijk aan, prees de kwali
teit van de wol en roemde de kleine hoeveel
heid noppen. Als ze dan inderdaad bezweken
voor zijn mooie praatjes (hetgeen helaas wei
nig gebeurde) dan prees hij ze de hemel in,
maar als ze te krenterig waren (helaas te
vaak) dan kon hij ze flink op hun nummer zet
ten. Soms moest de sorteerder zelfs sussend
optreden. We hebben veel gelachen ondanks
het zware werk, want op die leeftijd kun je
veel hebben en 's avonds ging je gewoon
weer stappen.
De volgende personen zijn bij ons bekend als
woltrappers in die periode: Jaap Berkebos,
Bert Boekei, Hans Agter, Ed Mooijen, Klaas
Schmidt (van de schilder), Peter Riteco, Max
Veldstra, Simon Dros, Adrie van der Slikke en
uiteraard ondergetekende.
Theo Backer
Gaarne wil ik mijn dank uitspreken aan de
personen die mij hielpen aan gegevens voor
dit artikel, daar waar mijn kennis en geheu
gen tekort schoten en dan gaat mijn dank
vooral uit naar Peter Riteco die zeven jaar
heeft getrapt (tegenover mijn schamele twee
jaar) en die over een beter geheugen be
schikt. Ook de heer Tullemans uit Weert, de
toenmalige sorteerder en de heer Snik van de
Wolfederatie hebben nuttige gegevens ver
strekt.
DE STRUIKROVERSSTEEK:
14
