Tessels Prate
G.E. Dros
een cent ferkóópe moche
De winkel van Knelie Jonker teuge-over het Hóógewerfie
De Hoore, 1936
'Moê, mag ik een cent ferkóópe?'
'Alweer? Gien spraake fan, je heb er sater
dag pas iên had, het ken wel toe!'
Een jaar of zes was ik, en al een paar dage
stond ik, foor en na skooltiêd, een tiedje te
kieke bee de winkel fan Knelie Jonker. Deer
kon je foor een cent een 'gelukskarremel'
kóópe met een lootje, en foor de glaze lagge
de prijssies, die je deer mee winne kon.
Mééstal had je niks, nou ja, je had dan die
karremel, maar deer was niet veul an. Maar
die prijssies! Behalleve een kopere rinkie met
een gekleurd stiêntje, een hillestieke arm
bandje, een blikke horlóózie, een fluitje fan
een cent en zoksewat, log deer dan ok de
gróóte prijs. Deuze keer was dat een mandje,
zowat vijftiên centimeter brééd met deerin,
naast mekaar op een kussinkie fan wit flenel,
vijf kleine poppies met alliendig een luurtje
om: de Dionne-vijfling. Ik kon me óóge d'r
niet fanaf houwe. Wat woo ik dat graag win
ne! D'r ware al aardig wat snobcente an ge-
lukskarremels opgaan; 't was allan mis. En
iedere keer ging ik maar weer te kieke, of
een aar het intusse niet wonne had. D'r ware
kienders an de Hoore, die veul vaker as ik
Affijn, aredagsoches zit ik zó wat in me moe
ders naaidoos te rommele en wat fiend ik?
Een cent! Ik vliêg ermee naar Knelie Jonker
en je zelt het niet gelove: ik win dat mandje
met die skattige poppies!
Bliêd as de bööl kom ik ermee thuus.
'Moê, Moê, kie-ers! Ik héb het, ik heb het
wonne!' Maar deer kreeg ik de koes op de
kop...
'Weer had jee een cent fandaan?'
Oê jee...
'Uut de naaidoos, Moê.'
'Zonder te frage hei-jee die cent ferkocht? Je
heb-em stiekum uut de naaidoos pakt en je
heb niks teuge Moê seid? Dat is héél erg
lillek!'
Met een skok wier ik wakker uut een mooie
droom. En de straf was niet mis, teminste in
mien óóge. Ik most twie poppies an me iêne
zussie geve, en iêntje an me are zussie fan
amper twie jaar, die d'r metiên de armpies en
de biêntjes afslóópte. Het mooi was d'r hille-
gaar af. Een sweere straf, al geef ik achteraf
me moeder geliek: eerlijkheid is een gróót
goed, en je ken het niet vróóg genog lere.
Ik ben deuze gebeurtenis nooit fergete; ik
sien het nag zóó foor me, dat pitriete mandje
met die vijf alderliefste babypoppies...
28
