Uit het album van
in
Waarland, 16 oktober 2018.
4
van ons werk, dat de leidingen bevroren waren. Dan
hadden wij dus geen water. Gelukkig woonde loodgieter
Henk van der Weurff vlakbij en die zorgde ervoor dat de
leidingen ontdooiden.
Ik herinner me nog: op ’n winteravond, ik was alleen
thuis, ging de voordeurbel. Ik schrok en durfde eigenlijk
niet open te doen. Op een klein kiertje dan maar. Het was
iemand van de gemeente die vertelde dat we een ijzeren
vuilnisbak moesten aanschaffen. Dat was verplicht, ver
telde hij nog. Ik knikte ja en deed snel de voordeur weer
dicht. Enige tijd later ontmoette ik wethouder Dirk Pater
en hij vertelde dat hij het was geweest en dat hij aan mijn
ogen had kunnen zien hoe verschrikkelijk bang ik was.
Bij het Nieuws van vroeger in deze Toendertoid is een
foto van Piet Doodeman en Marie Witte geplaatst. Dit
echtpaar woonde eerst aan de Oostkade en daarna aan
de Veluweweg 33. Deze foto komt uit het familie-album
van hun kleindochter Marjolein Koomen-van Diepen.
We mochten ook andere foto’s scannen voor ons archief.
Eén ervan geeft een beeld van meer dan 75 jaar geleden.
In het midden staat Thea Doodeman, de moeder van
Marjolein.
De anderen zijn Trientje Ruiter, Piet Doodeman, Kees
Pater en rechts Trees Pater. Alle vijf woonden ze aan de
Oostkade. Wanneer ze in Waarland naar school gingen,
wachtten ze op elkaar bij de Weelbrug en liepen dan
samen verder. Het was voorjaar of zomer rond 1940 bij
de spoorwegovergang aan de Weelweg. De fotograaf
heeft er een nostalgisch plaatje van gemaakt.
De jongens liepen op klompen en de meisjes op
schoenen met spekzolen.
Het gezin Mulders in 1986. Vlnr boven: Theo, Maurice, Silvester,
Boudewijn.Voor: Marianne, Arnold, Laurence.
Met dank aan:
Marjolein Koomen, Trees Zwagerman-Pater.
We besloten om te blijven
Op 17 maart 1974 werd onze eerste zoon, Arnold,
geboren. De band met Haarlem, de plaats waar ik
opgegroeid ben, knapte toen mijn moeder in 1975
overleed. In dat zelfde jaar kreeg Theo een baan
aangeboden op de lts in Wormerveer. Hij moest wel
elke dag op en neer en dat nam veel tijd in beslag.
Maar hij was blij dat hij voor de klas kon.
In die tijd kwam er weinig familie op bezoek. Ze zeiden
dat ze Waarland niet konden vinden, omdat het op geen
enkel bord was aangegeven. De eerste paar jaar bleven
we vrijdags meestal in Haarlem eten, of bij de moeder
van Theo of bij mijn moeder. Theo was inmiddels ge
slaagd voor zijn akte natuur-wiskunde en solliciteerde bij
diverse technische scholen in de omgeving, maar ook op
Curasao. Zo graag wilden we weg uit de Kop van
Noord-Holland.
We hebben toen besloten om in Waarland te blijven.
De eerste klus van Theo was een centrale verwar
ming aanleggen om te zorgen dat het in het hele
huis gerieflijk warm werd. En er zouden vele klus
sen volgen. Theo en ik zijn betrokken geraakt bij de
kerk, de school en de sportverenigingen. Zo hebben
we de Waarlanders beter leren kennen.
Nu wonen we al weer 48 jaar in Waarland. Onze
familie weet ons inmiddels wel te vinden. Onze vijf kin
deren, Arnold, Silvester, Maurice, Boudewijn en Laure
nce wonen in de omgeving. We zijn tevreden. Waarland
een dorp, waar we nu niet meer uit weg willen.
