I
K//
3
Hard werken en sparen
Op 1 december 1968 hebben wij het koopcontract ge
tekend. We trouwden nog diezelfde maand voor de wet
en wel op maandagmorgen, want dat kostte niets. Als
getrouwd stel konden we een hypotheek afsluiten. We
bleven ieder wel thuis wonen. Hard werken om zoveel
mogelijk geld bij elkaar te sparen. En af en toe naar
Waarland om te kijken hoe de bouw vorderde. Er zouden
lage bungalows om ons heen worden gebouwd. Wat zijn
wij daarin voorgelogen en daardoor ook teleurgesteld.
De heimwee bleef
En dan de winter van 1970-1971. Het was steenkoud en
het gebeurde meer dan eens, wanneer we thuis kwamen
September 1970. De achterzijde van
hun woning aan de Rozenstraat 34.
Een brief van het hoofd der school
In april 1970 schreef de heer J. M. A. de Heij, het hoofd
van de St.-Jan school in Waarland: Binnen afzienbare
tijd gaat U zich in Waarland vestigen. Wij hopen dat U
zich hier thuis zult voelen. Zoals U misschien bekend is,
bezit Waarland een nieuwe moderne kleuterschool en
eveneens een prachtige moderne lagere school. Beide
scholen zijn op katholieke grondslag. Andere scholen -
openbare en bijzondere - liggen op ongeveer 5 of meer
km. afstand. Wij menen, dat het in deze tijd juist en
mogelijk is om onze school open te stellen voor eenieder,
die dat wenst, ongeacht zijn overtuiging. Dit betekent
niet dat onze school zijn eigen karakter prijsgeeft. Maar
we dachten dat verschil van levensbeschouwing kan
meewerken om de kinderen van
jongs af te leren elkaars mening te
respecteren.
Er was ook een formulier bijge
voegd, waarop we konden invullen
welke kinderen het komend school
jaar de school wilden bezoeken.
Voor ons was dit niet van toepas
sing. We hadden toen nog geen
kinderen.
Trouwfoto van
Marianne en Theo Mulders.
Geen gas
Op 18 september 1970 werd ons
huis aan de Rozenstraat 34 opgele
verd. Het is gebouwd door Tak en
Sta. Er kwamen geen bungalows
maar huizen achter ons. Dit was
de eerste tegenvaller. De volgende
was dat de mankementen aan ons
huis niet verholpen werden, zoals
afgesproken was met de uitvoerder
van het bouw
bedrijf. Er volgde nog een teleurstel
ling. Kort daarna ontvingen we van makelaar Siem Jas
pers een brief met daarin de mededeling dat we rekening
moesten houden met het feit dat er nog geen aardgas
aanwezig was. Wat een ellende.
Theo haalde bij Piet Stroet twee gasflessen en sloot ze
zelf aan. En wanneer het nodig was, verwisselde hij ze
ook. Ik was doodsbang dat hij het niet goed deed.
Gelukkig konden we van mijn moeder een kolenkachel
krijgen. Hier moesten we het voorlopig mee redden.
Wat ik heel bijzonder vond, was dat iedere Waarlander
ons gedag zei. We groetten altijd terug, hoewel we in het
begin bepaalde Westfriese woorden of uitdrukkingen niet
begrepen.
We moesten ons huis inrichten en we gingen naar Broer
Dekker voor onze elektrische spullen. Ik heb nooit be
grepen waarom hij Broer heette, want ik had die voor
naam niet eerder gehoord. Zijn vrouw hielp ons bij het
uitzoeken van lampen. Tot onze verbazing mochten we
steeds lampen mee naar huis nemen om te kijken of het
wel naar onze zin was. Dus nog niets betalen, eerst rustig
kijken. Dit hadden we nog nooit meegemaakt. In de stad
gebeurt zoiets niet. Twee lampen van hem hebben we
nog steeds hangen.
In oktober 1970 trouwden we voor de kerk. Die avond
reden we in ons tweedehands Renaultje, met in de ach
terbak 25 zakjes steenkool, naar Waarland. Nee, de eerste
tijd in Waarland was beslist geen pretje. We reden elke
dag op en neer. Theo werkte bij Conrad Stork en ik ook
weer in Haarlem. Theo wilde leraar worden en ging toen
drie avonden in de week naar de avondschool in Alk
maar. Hij moest daar om zeven uur zijn, dus er was veel
haast bij het avondeten. Ik zat vaak alleen, was verdrietig
en wilde kruipend terug naar Haarlem. Ik was een stads
kind en het was zó ontzettend stil in dit dorp.
Met kerstmis moest er toch een stalletje komen. Onze
eerste beeldengroep kochten we bij Zonneveld. Ook al
van die aardige mensen, die alle tijd voor je hadden. De
beeldjes heb ik nog, ze leken van hout, maar het was
gewoon kunststof, en kunnen dus nooit stuk.
-A
