Een herinneringsplaatje aan Ada Wognum.
Waarland, 6 november 2018.
13
Willem Dekker had een broer, Jan. Hij woonde vlakbij
de school en had tijdens de oorlog zijn motor gedemon
teerd en in onderdelen voor de Duitsers verborgen in een
hooiberg. Ik maakte na de bevrijding met hem het eerste
ritje achterop. Ik verbrandde mijn been nog aan de hete
uitlaat, maar dat mocht niet deren.
In juni 1945 ging ik weer terug naar Amsterdam-Noord.
Het bevrijdingsfeest heb ik niet in Waarland meege
maakt. Wel herinner ik mij nog dat er een zweefmolen
voor de Posthoorn stond. Van mijn reis naar Amsterdam
herinner ik mij niets meer. Mijn broertjes en zusje waren
al thuis. Hennie is naderhand nog naar Engeland geweest
om de ervaringen uit de oorlog te kunnen verwerken.
Er bleef contact
Na de oorlog ben ik nog twee keer terug geweest bij de
familie Dekker. Bij een van mijn bezoekjes miste ik het
grote heilighartbeeld dat bij het tussenraam stond. Ik
hoorde dat iemand het kapot had geslagen en begraven
had in de tuin. Maar niet verder vertellen hoor
Ook herinner ik mij dat Willem opgenomen is geweest
in het sanatorium Kalorama in Beek bij Nijmegen.
Verder schreven we elkaar af en toe een brief of een
In 1958 trouwde ik met Siem Rijser uit Purmerend. Wij
kregen twee kinderen en hebben nu ook drie kleinkin
deren. Siem had het expeditiebedrijf van zijn overleden
vader overgenomen. Inmiddels is onze zoon eigenaar van
het bedrijf. Achterop twee vrachtwagens heeft hij onze
namen Ada en Siem vermeld.
Met dank aan Ada Rijser-Wognum,
Lia en Dirk Bruin Szn.
Van Amsterdam naar Purmerend
Na de oorlog heb ik de laatste twee jaar van mijn oplei
ding op de St.- Rosa Vakschool afgemaakt. Ik ben gaan
werken bij Brenninkmeijer aan de lopende band bij het
naaiatelier. Kragen van herencolberts aanzetten.
Afgelopen zomer 2018 hebben mijn man en ik een ritje
naar Waarland gemaakt. Ik wilde dat nog zo graag. Het
was voor mij zoeken waar de woning van Dekker stond.
Na wat rondrijden zagen we de timmermanswerkplaats
van Keet en daarnaast het huis waarin ik in de oorlog
een half jaar verbleef. De overburen waren zo vriendelijk
mijn verhaal aan te horen. Ze hebben ons telefoonnum
mer gekregen en de historische vereniging heeft contact
met ons gezocht.
Het einde van de oorlog
Kort na de bevrijding liep ik van de Weel-
weg langs een winkel. Verder, op de hoek
had je een kruidenier en ook een bakker.
En dan links was een soort kantoortje annex winkeltje
met elektra-spulletjes. Daar mocht ik bellen. Een rare
gewaarwording vond ik het om de stem van mijn moeder
door een apparaat te horen.
ansichtkaart. Zo weet ik dat hun zoon Bertje in 1954 is
verongelukt en dat een paar jaar later hun dochter
Tineke op jonge leeftijd overleed. Ik bewaar nog steeds
de bidplaatjes en de kaarten, die ik met vriendinnen
uitwisselde. Die zijn mij erg dierbaar.
Ook kwam ik geregeld bij de familie Nieuwboer. Daar
haalde ik dan ‘s avonds melk. Nieuwboer woonde om de
hoek in een grote boerderij met een hooiberg ernaast.
Ik herinner mij nog dat ze twee pilaren aan de weg
hadden staan met leeuwtjes erop. Ik speelde daar graag
in de hooiberg. Met de ladder omhoog en
dan een paar meter naar beneden springen
in een gat in het hooi. Op een keer werd ik
tussen de varkens gezet, maar in plaats van
dat het eng was, vond ik dat juist leuk.
In het huis woonden een ouder echtpaar
en een jong gezin, van wie een jongetje
overleed. Ik heb het bidprentje nog
bewaard. Pietje Nieuwboer overleden op
10 juni 1945. Hij lag opgebaard in een
kamertje. Dat maakte grote indruk op mij.
In Amsterdam zat ik op de huishoudschool.
In Waarland was geen huishoudschool, dus
ging ik die periode niet naar school. Wel
moest ik elke dag naar de kerk.
Om contact te houden met mijn familie
schreef ik brieven naar mijn ouders, zusje
Herma en broertje Co.
