8
het sanatorium lag. Eindjaren zeventig is de Herwonnen
Levenskracht in Waarland opgeheven. Er was nog wat
geld in kas en dit ging toen naar De Zonnebloem. Ten
slotte is de doelstelling van beide organisaties hetzelfde.
Ik ben nog steeds actief bij De Zonnebloem.
In 1980 is Cok Ruiter in het bestuur gekomen. Tegelijk
met haar broer Arie en schoonzus Annie, Tecla Blanken-
daal, Trien Kuijs en Anke Vreebrug. Ze is verschillende
keren mee geweest als begeleidster met de vakantie
weken naar Eindhoven. En bijna jaarlijks was ze aan
wezig bij de bootreis en de jaarlijkse dagtrip.
Cok vertelt verder: Vanaf1980 stuur ik namens De
Zonnebloem kaarten naar zieken, die in een zieken- of
verpleeghuis zijn opgenomen. Ook stuur ik een kaart
naar een 50-, 55- en 60-jarig bruidspaar en bij over
lijden naar de naaste familie. De W4 verschaft mij nog
steeds belangrijke informatie. Tegenwoordig haal ik
de gegevens vaak uit het fotoboek van Con Zelo of uit
de advertenties in de Schager Courant.
De W4 (Wat Waarland Wekelijks Weet) is het dorpsblad
van Waarland. De parochie, school en verenigingen
kunnen hierin hun nieuws vermelden. Bij het kerknieuws
worden onder het kopje Uit de gemeenschap de zieken
genoemd die elders verpleegd worden.
Uit de W4 van 5 mei 1984:
In de Oudburgh Bergen: S. Zutt.
Centraal Ziekenhuis: P Danenberg, J. v.d. Kroon,
M. van der Gulik-Kuilboer en C. Poland-Ursem.
Cok Ruiter coördineerde ook het ziekenbezoek. Elk be
stuurslid en soms een vrijwilliger kreeg, in overleg, een
vaste cliënt. Deze werd dan eens in de maand bezocht.
Men nam dan vaak uit eigen portemonnee een bloemetje
Van Henk mocht ik mee
Els Dekker-Venneker wilde bij De Zonnebloem om
wat voor de ouderen te kunnen betekenen. Dit heeft mij
veel voldoening gegeven, vertelt ze. Haar leukste herin
neringen zijn de vakantieweken en het sinterklaasfeest.
In totaal ben ik tien keer mee geweest met de vakantie
weken. De eerste keer naar Eindhoven met Arie Groen
als hoofd van de leiding. ’Je laatje gezin in de steek.
Redden ze het thuis wel alleen?’, reageerden een paar
mede-vrijwilligers. ’M’n dochter is zeventien en die kan
wel een week voor Henk en de twee jongens koken hoor’,
was mijn antwoord. Uit Waarland was die keer Piet
Laan mee. Ik mocht hem begeleiden. Voordat we gingen
slapen, gingen we nog de kamers langs en tot mijn ver
bazing zag ik hem niet. Ik ging naar de leiding en toen
ontdekten we dat Piet op de vloer onder bed lag. Het
afscheid na zo’n week was altijd vol emotie, vooral bij
gasten die alleen woonden. Als nazorg werden ze daarna
thuis weer opgezocht.
Els had ook haar vaste adressen voor huisbezoek. Hier
over vertelt ze het volgende: Samen met Emmy Pancras
ben ik jarenlang op bezoek geweest bij Kneel Houtman-
van Kampen. Ze woonde in de boerderij in de Speketer
aan de ringsloot. Het was daar in huis verschrikkelijk
ouderwets. Verder bezocht ik de familie Spaansen in
de bungalow naast het Poepenest in de Sloeierd en
ook Corrie Sieberg. Ze was in Waarland gekomen als
huishoudster van pastoor Van der Meulen. Corrie
kreeg MS en raakte in een rolstoel. Ze verhuisde naar
Schagen, maar kon daar niet wennen. Ze kwam terug
in Waarland en ging wonen aan de Nieuwboerweg.
Vlnr: Boven: Cok Ruiter, Vronie Zutt, Corrie Meester, Truus Boekel, Trien Broersen.
Midden: Nel Broersen, Zwarte Piet, Tinie Nolten, Nel Nieuwboer
Voor: Corrie Bruin, Anke Vreeburg, Mien Wever.
of fruit mee. Verder waren er ook de
bezoeken tijdens het sinterklaasfeest.
Ze vertelt: Ik herinner me nog opoe
Stam-Jonker. Zij was de oudste inwoon
ster van Harenkarspel. Voor de aanleg
van het kanaal woonde ze met man
en kinderen aan de ringsloot, daarna
in de Smeugel. Het huis staat er nog.
Haar zoon Siemen was ongehuwd en
woonde altijd nog thuis. Hij moest altijd
z’n klompen buiten laten staan, want
anders werd de vloer van het keukentje
pruttig. Steevast zei ze: ”n Toid niet
weest.’ Van Siemen kreeg ik een koppie
thee en hij vertelde elke keer dat hij bij
de fanfare de grote trom sloeg. Toch
waren ze dankbaar dat ik gekomen was.
Maartje Stam-Jonker overleed toen ze
104 jaar oud was.
Wat ik ook heel leuk vond, was m’n rol
van Zwarte Piet. Els Dekker-Venneker
kan daar meer over vertellen.
Cok is vijftien jaar secretaris geweest en
is opgevolgd door Aria Pancras. In 2012
is ze ook gestopt als vrijwilligster. Maar ze verstuurt nog
steeds de kaarten. Een hele staat van dienst dus.
O,