8 het sanatorium lag. Eindjaren zeventig is de Herwonnen Levenskracht in Waarland opgeheven. Er was nog wat geld in kas en dit ging toen naar De Zonnebloem. Ten slotte is de doelstelling van beide organisaties hetzelfde. Ik ben nog steeds actief bij De Zonnebloem. In 1980 is Cok Ruiter in het bestuur gekomen. Tegelijk met haar broer Arie en schoonzus Annie, Tecla Blanken- daal, Trien Kuijs en Anke Vreebrug. Ze is verschillende keren mee geweest als begeleidster met de vakantie weken naar Eindhoven. En bijna jaarlijks was ze aan wezig bij de bootreis en de jaarlijkse dagtrip. Cok vertelt verder: Vanaf1980 stuur ik namens De Zonnebloem kaarten naar zieken, die in een zieken- of verpleeghuis zijn opgenomen. Ook stuur ik een kaart naar een 50-, 55- en 60-jarig bruidspaar en bij over lijden naar de naaste familie. De W4 verschaft mij nog steeds belangrijke informatie. Tegenwoordig haal ik de gegevens vaak uit het fotoboek van Con Zelo of uit de advertenties in de Schager Courant. De W4 (Wat Waarland Wekelijks Weet) is het dorpsblad van Waarland. De parochie, school en verenigingen kunnen hierin hun nieuws vermelden. Bij het kerknieuws worden onder het kopje Uit de gemeenschap de zieken genoemd die elders verpleegd worden. Uit de W4 van 5 mei 1984: In de Oudburgh Bergen: S. Zutt. Centraal Ziekenhuis: P Danenberg, J. v.d. Kroon, M. van der Gulik-Kuilboer en C. Poland-Ursem. Cok Ruiter coördineerde ook het ziekenbezoek. Elk be stuurslid en soms een vrijwilliger kreeg, in overleg, een vaste cliënt. Deze werd dan eens in de maand bezocht. Men nam dan vaak uit eigen portemonnee een bloemetje Van Henk mocht ik mee Els Dekker-Venneker wilde bij De Zonnebloem om wat voor de ouderen te kunnen betekenen. Dit heeft mij veel voldoening gegeven, vertelt ze. Haar leukste herin neringen zijn de vakantieweken en het sinterklaasfeest. In totaal ben ik tien keer mee geweest met de vakantie weken. De eerste keer naar Eindhoven met Arie Groen als hoofd van de leiding. ’Je laatje gezin in de steek. Redden ze het thuis wel alleen?’, reageerden een paar mede-vrijwilligers. ’M’n dochter is zeventien en die kan wel een week voor Henk en de twee jongens koken hoor’, was mijn antwoord. Uit Waarland was die keer Piet Laan mee. Ik mocht hem begeleiden. Voordat we gingen slapen, gingen we nog de kamers langs en tot mijn ver bazing zag ik hem niet. Ik ging naar de leiding en toen ontdekten we dat Piet op de vloer onder bed lag. Het afscheid na zo’n week was altijd vol emotie, vooral bij gasten die alleen woonden. Als nazorg werden ze daarna thuis weer opgezocht. Els had ook haar vaste adressen voor huisbezoek. Hier over vertelt ze het volgende: Samen met Emmy Pancras ben ik jarenlang op bezoek geweest bij Kneel Houtman- van Kampen. Ze woonde in de boerderij in de Speketer aan de ringsloot. Het was daar in huis verschrikkelijk ouderwets. Verder bezocht ik de familie Spaansen in de bungalow naast het Poepenest in de Sloeierd en ook Corrie Sieberg. Ze was in Waarland gekomen als huishoudster van pastoor Van der Meulen. Corrie kreeg MS en raakte in een rolstoel. Ze verhuisde naar Schagen, maar kon daar niet wennen. Ze kwam terug in Waarland en ging wonen aan de Nieuwboerweg. Vlnr: Boven: Cok Ruiter, Vronie Zutt, Corrie Meester, Truus Boekel, Trien Broersen. Midden: Nel Broersen, Zwarte Piet, Tinie Nolten, Nel Nieuwboer Voor: Corrie Bruin, Anke Vreeburg, Mien Wever. of fruit mee. Verder waren er ook de bezoeken tijdens het sinterklaasfeest. Ze vertelt: Ik herinner me nog opoe Stam-Jonker. Zij was de oudste inwoon ster van Harenkarspel. Voor de aanleg van het kanaal woonde ze met man en kinderen aan de ringsloot, daarna in de Smeugel. Het huis staat er nog. Haar zoon Siemen was ongehuwd en woonde altijd nog thuis. Hij moest altijd z’n klompen buiten laten staan, want anders werd de vloer van het keukentje pruttig. Steevast zei ze: ”n Toid niet weest.’ Van Siemen kreeg ik een koppie thee en hij vertelde elke keer dat hij bij de fanfare de grote trom sloeg. Toch waren ze dankbaar dat ik gekomen was. Maartje Stam-Jonker overleed toen ze 104 jaar oud was. Wat ik ook heel leuk vond, was m’n rol van Zwarte Piet. Els Dekker-Venneker kan daar meer over vertellen. Cok is vijftien jaar secretaris geweest en is opgevolgd door Aria Pancras. In 2012 is ze ook gestopt als vrijwilligster. Maar ze verstuurt nog steeds de kaarten. Een hele staat van dienst dus. O,

Tijdschriften Regionaal Archief Alkmaar

Toendertoid: Stichting Waarland van toen | 2017 | | pagina 8