HET IS NIET
MEER ALS
VANOUDS
Piet Kleverlaan
Sanne Mosch en Anniek Bruin.
Sem, Danae, Jake Ruiter. Foto 2007.
36
Reünie met oud-dorpsgenoten
Men kan het geld maar één keer uitgeven en dat vraagt
keuzes: een vakantie, een blijvende investering of
drie dagen te kermis. Vanaf de jaren zeventig begon
langzamerhand de kermis aan populariteit in te boeten.
De familieleden van buiten kwamen op zondagmid
dag steeds minder op visite. Dat merkten zeker de
kermisexploitanten, want na een drankje thuis ging
men als regel met het hele gezelschap het kermister
rein op.
Gelukkig moeten ze in Waarland weinig of geen
staangeld betalen. Op grote kermissen is dat wél heel
veel. Niet alleen is de belangstelling voor de attracties
een stuk minder, zeker geldt dit ook voor de cafés.
Vanaf de jaren negentig is de kermis ook een reünie-
dag geworden voor Waarlanders, die door hun studie
of werk elders zijn gaan wonen.
Al is dit wel op bescheiden schaal en niet te vergelij
ken met bijvoorbeeld de kermis in Warmenhuizen.
De Joös en moide spreken op een bepaald adres af,
nemen daar de nodige drankjes en daarna gaan ze
naar het café. Vanaf 2014 is dat alleen nog café Nol.
Achter: Sam, Annemarie Jaspers,
Huub Jaspers. Voor: Yara, Jesse.
Foto 2012.
ond 1900 stonden op een dorpskermis twee
kramen: één met speelgoed en allerlei lekkers
en één met gerookte paling. Een ritje in de draaimo
len kostte toen één cent. ’s Avonds vierden de oude
ren feest in het café. Ook jongelui uit andere dorpen
kwamen op de kermis af en dat leidde na stevig
innemen van alcoholische drank nogal eens tot ver
hitte hoofden. In de loop van meer dan een eeuw is
er veel veranderd.
iV
