HET BLIJFT EEN
GROOT FEEST
Cyril Schuijt en Linda Bruin.
34
Een groen T-shirt
Met onze meidengroep gingen we al op vrij jonge
leeftijd de kroeg in, ik denk dat we dertien waren. Een
aantal jaren later, we waren toen een jaar of zestien,
hebben we ons eerste kermis-T-shirt laten bedrukken.
We gingen gekleed in afzichtelijk groene T-shirts met
de tekst: Dweil jij... De inspiratie voor deze T-shirts
kwam van camping Appelhof op Terschelling, waar
we onze eerste vakantie zonder ouders vierden.
Voor zover ik weet, waren we toen allemaal nog
Met Trueland Security opdruk.
Achter vlnr: Paulien Zutt, Cyril Schuijt,
Gaby Beemsterboer, Linda Bruin.
Voor: Christa Bruin, Mieke Bos.
groentjes, dus de kleur van het T-shirt was in elk geval
toepasselijk. Achterop het shirt stond iets in de trant van:
Goedgekeurd door de bond van huisvrouwen. Niet te
geloven dat onze ouders ons zo het huis lieten verlaten!
Deze onwaarschijnlijk deftige outfit werd opgeleukt
met accessoires zoals duikbrillen en prachtig gekleurde
sieraden, gewonnen bij het touwtjetrekken en zo
flaneerden wij over de Veluweweg.
Elk jaar een andere outfit
Elk jaar hadden we wel een andere outfit. Ik weet niet
meer wie toen het creatieve brein achter de teksten
was. De shirts lieten we bedrukken bij een drukkerij in
Langedijk. De foto laat zien dat we deze keer gekozen
hadden voor Trueland Security, ik denk dat we dat wel
stoer vonden.
Karaoke in de Posthoorn was ook elk jaar vaste prik.
We zongen Summer of Sixty nine van Bryan Adams en
we hadden na een aantal dagen kermis, net als Bryan,
stemmen als schuurpapier. Niet van het origineel te
onderscheiden dus, al zeg ik het zelf. Geen idee of
ons publiek daar ook zo over dacht. Jaren hebben we
meegedaan met de karaoke, o.a. Dokter Bernard kwam
verschillende keren langs. Ooit heeft iemand Linda
van Frank Boeijen voor me gezongen, ik kreeg het er
warm van.
l zo lang als ik me kan herinneren is de kermis
in Waarland voor mij één groot feest. Als kind
was ik al gek op de sfeer. De zweef was favoriet en
best een beetje spannend. Heerlijk, dat gevoel als je je
ogen dicht deed, zo’n kriebel in je buik net als in de
achtbaan. Er stond ook een soort van draaimolen die
’s avonds, als de kleintjes naar huis waren, op volle
snelheid ging. Je moest dan op de grond zitten en
je vasthouden aan één van de paddestoelen of een
ander attribuut, anders werd je er zonder pardon
uitgeslingerd. Enorme blauwe plekken waren het
gevolg en eigenlijk vond ik het doodeng. Thrillseekers
als we waren, gingen we er toch keer op keer weer
voor.
